Verbum

абвя́зка, -і, ДМ -зцы, ж.

1. гл. абвязаць.

2. Тое, чым абвязана што-н., павязка.

А. для яблынь.

3. Прыстасаванне для змацавання частак якіх-н. канструкцый, пабудоў і пад. (спец.).

абсемяні́ць, -ню́, -ні́ш, -ні́ць; -ні́м, -меніце́, -мяня́ць; -нёны; зак., каго-што.

1. Засеяць насеннем.

А. поле.

2. Тое, што і асемяніць (спец.).

|| незак. абсемяня́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е.

|| наз. абсемяне́нне, -я, н.

аграні́ць, -ню́, -ні́ш, -ні́ць; -ні́м, -ніце́, -ня́ць; агра́нены; зак., што (спец.).

Апрацаваць, зрабіўшы гранёным.

А. хрусталь.

|| незак. агра́ньваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. агра́нка, -і, М -нцы, ж. і агра́ньванне, -я, н.

інтуі́цыя, -і, ж.

1. Чуццё, тонкае разуменне, пранікненне ў самую сутнасць чаго-н.

Чалавек багатай інтуіцыі.

2. Непасрэднае пазнанне ісціны без дапамогі вопыту і лагічных вывадаў (спец.).

|| прым. інтуіты́ўны, -ая, -ае.

інфанты́льны, -ая, -ае.

1. Недаразвіты, які пакутуе на інфантылізм (у 1 знач.; спец.).

2. Падобны па манерах, светаўспрыманні да дзіцяці (кніжн.).

3. перан. Бестурботны, легкадумны.

І. тон.

|| наз. інфанты́льнасць, -і, ж.

карэ́кцыя, -і, ж. (спец.).

1. Выпраўленне, частковае змяненне чаго-н.

К. зроку.

2. Унясенне паправак у дзеянне вымяральных прыбораў, рэгулятараў у залежнасці ад змен умоў іх эксплуатацыі.

К. траекторыі палёту самалёта.

клан, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Род, радавая абшчына [першапачаткова ў кельцкіх народаў] (спец.).

2. перан. Адасобленая групоўка людзей, якія лічаць сябе лепшымі, прывілеяванымі ў якіх-н. адносінах.

|| прым. кла́навы, -ая, -ае.

Кланавая абмежаванасць.

сілкава́ць, -ку́ю, -ку́еш, -ку́е; -ку́й; -кава́ны; незак.

1. каго. Падмацоўваць ежай, карміць.

С. клёцкамі.

2. што. Забяспечваць чым-н. неабходным для нармальнага дзеяння, функцыянавання (спец.).

С. акумулятар.

|| наз. сілкава́нне, -я, н.

сіне́кдаха, -і, ДМ -дасе, ж. (спец.).

Стылістычны прыём, калі назва часткі выкарыстоўваецца замест назвы цэлага, агульнага і наадварот (напр., «галава» замест «чалавек»), а таксама слова і зварот, ужытыя такім чынам.

сіфо́н, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Выгнутая трубка для пералівання з адной пасудзіны ў другую вадкасцей з рознымі ўзроўнямі (спец.).

2. Пасудзіна для газіравання пітной вады.

|| прым. сіфо́нны, -ая, -ае.