ізатрапі́я, ‑і, ж.

Аднолькавасць фізічных уласцівасцей рэчыва па ўсіх яго напрамках.

[Грэч. isos — роўны, аднолькавы і tropos — паварот, напрамак.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

перадпаля́рны, ‑ая, ‑ае.

Які знаходзіцца перад палярным кругам, прымыкае да яго.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

праасвяшчэ́нства, ‑а, н.

Тытулаванне епіскапа (звычайна з займеннікамі «ваша», «яго», «іх»).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прападо́бнасць, ‑і, ж. (звычайна з займеннікам «ваша», «яго», «іх»).

Тытулаванне свяшчэнніка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

супрацьшо́кавы, ‑ая, ‑ае.

Які ліквідуе шок, папярэджвае яго ўзнікненне. Супрацьшокавыя сродкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Бра́ўнінг. Рус. бра́унинг, укр. бра́унінг. Запазычанне з англ. мовы (англ. browning ’тс’, ад імя яго канструктара Browningʼа). Параўн. Шанскі, 1, Б, 191.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ка́ін ’пракляты, які не раскаяўся, акаянны’ (Нас.). У даным выпадку не выключаны ўплыў дзеяслова каяць, каяцца або яго вытворных. Параўн. папярэдняе слова.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Кіно́ ’від мастацтва і памяшканне для яго дэманстрацыі’ (ТСБМ). Праз рус. кино з ням. Kino (скарочаная форма Kinematograph) (Трубачоў, Дополн., 2, 234).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Трайко́нцік (тройко́нцік) ’трохвугольнік, выкладзены з камянёў, куды ідзе падуст на нераст і дзе яго ловяць’ (астрав., Сл. ПЗБ). З польск. trójkąt ’трохвугольнік’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

внуша́ть несов.

1. (вызывать) выкліка́ць; (возбуждать) абуджа́ць; (вселять) усяля́ць, пасяля́ць, надава́ць; (навевать) навява́ць; (лечить внушением) унуша́ць;

э́то внуша́ет мне отвраще́ние гэ́та выкліка́е (абуджа́е) у мяне́ агі́ду;

его́ вид внуша́ет мне опасе́ние за его́ здоро́вье яго́ вы́гляд выкліка́е ў мяне́ (пасяля́е ў мяне́, навява́е мне) бо́язь за яго́ здаро́ўе;

внуша́ть страх выкліка́ць страх;

2. (поучать) навуча́ць; угаво́рваць; (подговаривать) намаўля́ць; (убеждать) перако́нваць;

всегда́ внуша́л ему́, что необходи́мо занима́ться заўсёды ўгаво́рваў (перако́нваў) яго́, што трэ́ба займа́цца;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)