міжплане́тны, ‑ая, ‑ае.

1. Які знаходзіцца паміж манетамі. Міжпланетная прастора.

2. Які адбываецца паміж планетамі, прызначаны для сувязі паміж планетамі. Міжпланетнае падарожжа. Міжпланетны карабель.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мы́льніца, ‑ы, ж.

Каробачка ці спецыяльны сподак для мыла. Віктар Паўлавіч у піжаме, з прыгожым калматым ручніком, з блакітнай мыльніцай прайшоў на кухню. Шамякін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падму́ркавы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да падмурка (у 1 знач.); прызначаны для падмурка. І першы падмуркавы камень Пайшоў ад яго [старшыні] па руках. Калачынскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падса́дны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да падсадкі. Падсадныя дрэўцы.

2. Які выкарыстоўваецца для прываблівання дзікіх птушак, звяроў у час палявання. Падсадная качка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

крэ́йсер, ‑а, м.

Быстраходны карабель з магутным артылерыйскім і ракетным узбраеннем, прызначаны для разведвальнай, дазорнай службы і актыўных баявых дзеянняў. Лёгкі крэйсер. Цяжкі крэйсер.

[Гал. kruiser.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

куга́ 1, выкл.

Ужываецца гукапераймальна для абазначэння крыку груднога дзіцяці.

куга́ 2, і́, ДМ кузе́, ж.

Абл. Водная расліна сямейства асаковых; азёрны чарот.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кулуа́ры, ‑аў; адз. кулуар, ‑а, м.

Памяшканне (бакавая зала, калідоры) у парламенце, тэатры, якое служыць для адпачынку, неафіцыйных сустрэч, абмену думкамі. Гутаркі ў кулуарах.

[Фр. couloir — калідор.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ла́джаны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад ладзіць (у 1 знач.).

2. у знач. прым. Праўлены, зроблены прыгодным для далейшага выкарыстання. Ладжаная збруя.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лейкапла́стыр, ‑у, м.

Від пластыру ў выглядзе клейкай масы, нанесенай звычайна на тканіну, які скарыстоўваецца для пакрыцця невялікіх пашкоджанняў скуры і замацоўвання невялікіх павязак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лесірава́ць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; зак. і незак., што.

Спец. Нанесці (наносіць) тонкі слой празрыстай фарбы на сухія месцы карціны для ўзмацнення ці відазмянення тону.

[Ад ням. lasieren.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)