мяша́лка, ‑і, ДМ ‑лцы; Р мн. ‑лак; ж.

Спец. Прыстасаванне для размешвання, мяшання чаго‑н.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нагрунтава́ць, ‑тую, ‑туеш, ‑туе; зак., чаго.

Спец. Пакрыць грунтам (у 4 знач.) нейкую колькасць чаго‑н.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

надчарэ́ўны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які знаходзіцца ў верхняй частцы або над верхняй часткай жывата. Надчарэўная артэрыя.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падко́с, ‑а, м.

Спец. Стойка, брус, падпорка, якія ставяцца нахільна ў розных збудаваннях. Слупы з падкосамі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падлы́жачны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які знаходзіцца пад ніжняй часткай грудной клеткі, пад лыжачкай (у 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паі́льнік, ‑а, м.

Спец. Кубачак з доўгім носікам і паўзакрытым верхам, з якога пояць слабых хворых.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паліме́нт, ‑у, М ‑нце, м.

Спец. Састаў, якім пакрываюць вырабы з дрэва і гіпсу перад залачэннем.

[Фр. poliment.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паліме́рны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які мае адносіны да палімераў. Палімерныя рэчывы. // Зроблены з палімераў. Палімерныя матэрыялы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паліфто́нг, ‑а, м.

Спец. Некалькі галосных гукаў, што стаяць побач і ўтвараюць адзін склад; проціл. манафтонг.

[Ад грэч. poly — многа і phtógos — гук.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нута́цыя, ‑і, ж.

Спец. Адна з форм хістання па восі цела, якое верціцца. Нутацыя артылерыйскага снарада.

[Лац. nutatio — хістанне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)