саве́цкі, -ая, -ае.

1. Які мае адносіны да Савета, заснаваны на кіраванні Саветамі як органамі дзяржаўнай улады.

Савецкая ўлада.

2. Адданы справе і ідэалам краіны Саветаў, які выражае гэтыя ідэалы і інтарэсы.

С. пункт погляду.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дасаве́цкі, ‑ая, ‑ае.

Які адносіцца да часу, што папярэднічаў устанаўленню Савецкай улады. Дасавецкі перыяд творчасці Янкі Купалы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

петы́цыя, ‑і, ж.

Калектыўная пісьмовая просьба, накіраваная да главы ўрада або да вышэйшых органаў улады; калектыўнае хадайніцтва.

[Лац. petitio.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

манархі́зм, ‑у, м.

1. Сістэма адзінаўладства; манархія.

2. Рэакцыйны палітычны напрамак, які прызнае манархію адзінай формай дзяржаўнай улады.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

папі́зм, ‑у, м.

1. Рэакцыйная плынь, якая прапагандуе ўстанаўленне палітычнай улады рымскага папы.

2. Тое, што і каталіцызм.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пярна́ч, пернача, м.

Гіст. Старажытная зброя або знак улады: булава, галоўка якой мае выгляд пёраў стралы. Атаманскі пярнач.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

манархі́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Прыхільнік манархізму. Ашалелы манархіст, .. [Ланской] змагаўся за абсалют улады больш ўтрапёна, чым самі ўладары. Караткевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мяце́ж, мяцяжу, м.

Стыхійнае ўзброенае паўстанне. Народны мяцеж. Салдацкі мяцеж. // Узброенае паўстанне ў выніку змовы супроць існуючай улады. Контррэвалюцыйны мяцеж.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

арэапа́г, ‑а, м.

Вышэйшы орган судовай і палітычнай улады ў Старажытных Афінах. // перан. Сход аўтарытэтных асоб для рашэння якіх‑н. пытанняў.

[Грэч. Áreios págos — узгорак бога вайны Арэса ў Старажытных Афінах.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

насле́дны, ‑ая, ‑ае.

1. Які з’яўляецца наследнікам прастола, улады. Наследны прынц. Наследны князь.

2. Уст. Які перадаецца ў спадчыну. Наследнае права.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)