прасло́ек, ‑слойка, м.

Спец. Тонкі слой паміж пластамі горнай пароды.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

касасло́й, ‑ю, м.

Слой драўніны з касым, пакручастым размяшчэннем валокнаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

стратасфе́ра, ‑ы, ж.

Верхні слой атмасферы, які знаходзіцца над трапасферай.

[Ад лац. stratum — слой і грэч. sphaira — шар.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тынко́ўка, -і, ДМ -о́ўцы, ж.

1. гл. тынкаваць.

2. Слой тынку на паверхні будынкаў, на столі і сценах унутраных памяшканняў.

|| прым. тынкава́льны, -ая, -ае.

Тынкавальныя работы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

цэ́дра, -ы, ж.

Верхні слой скуркі пладоў цытрусавых, а таксама іх высушаная скурка, якая ў патоўчаным выглядзе ўжываецца як вострая прыправа.

Лімонная ц.

|| прым. цэ́дравы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

міжпло́днік, ‑а, м.

Спец. Сярэдні, прамежкавы слой сценкі плода ў расліны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

злу́шчыцца, ‑шчыцца; зак.

Ачысціцца, аддзяліцца (пра шкарлупіны, верхні слой чаго‑н.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

згаблява́цца, ‑блюецца; зак.

Зняцца пры габляванні (пра верхні слой чаго‑н.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рэгалі́т, ‑у, М ‑ліце, м.

Спец. Верхні рыхлы слой грунту Месяца.

[Ад грэч. rhēgos — пакрывала і lithos — камень.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эпіка́рд, ‑а і эпіка́рдый, ‑я, м.

Спец. Знадворны слой сценак сэрца.

[Ад грэч. épi — на, над, пры і kardia — сэрца.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)