крэменязёмны, ‑ая, ‑ае.

Які змяшчае ў сабе крэменязём. Крэменязёмныя пароды.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лабрадо́равы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да лабрадору. Лабрадоравыя пароды.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лего́рн, ‑а, м.

Назва пароды яйцаноскіх курэй з белым апярэннем.

[Англ. leghorn ад назвы італьянскага горада Ліворна.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прасло́ек, ‑слойка, м.

Спец. Тонкі слой паміж пластамі горнай пароды.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рагавіко́вы, ‑ая, ‑ае.

Які складаецца з рагавіка ​1. Рагавіковыя пароды.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сланцава́тасць, ‑і, ж.

Слаістая будова горнай пароды, здольнасць яе расслойвацца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фаверо́ль, ‑і, ж.

Французская парода мясных курэй. // Курыца такой пароды.

[Ад геагр. назвы.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

чыстакро́ўнасць, ‑і, ж.

Уласцівасць чыстакроўнага (у 1 знач.). Чыстакроўнасць пароды.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паро́да, -ы, ДМ -ро́дзе, мн. -ы, -ро́д, ж.

1. Разнавіднасць свойскіх жывёл (або раслін), якія адрозніваюцца пэўнымі прыметамі ад жывёл (або раслін) таго ж віду.

Бельгійская п. коней.

Вывесці новую пароду вішань.

2. перан. Разрад, тып людзей, якія адрозніваюцца ад іншых сваім унутраным складам, характарам, абліччам.

Чалавек волатаўскай пароды.

3. Прыналежнасць да якой-н. сацыяльнай групы, саслоўя (уст.).

4. Выкапнёвы мінерал, пласт у зямной кары.

Цвёрдыя пароды.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

адбо́йка, ‑і, ж.

Спец. Аддзяленне кавалкаў выкапняў ці пароды ад масіву.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)