Verbum

перавялі́чыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак., што.

Надаць чаму‑н. празмернае значэнне. Перавялічыць заслугі, магчымасці.

марфе́ма, ‑ы, ж.

Частка слова (корань, суфікс або прыстаўка), якая мае лексічнае або граматычнае значэнне.

[Ад грэч. morphē — форма.]

...метрыя, ‑і, ж.

Другая састаўная частка складаных назоўнікаў, якія маюць значэнне вымярэнняў, напрыклад: геаметрыя, планіметрыя.

[Ад грэч. metréō — мераю, вымяраю.]

паўназна́чны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які мае самастойнае значэнне; знамянальны (у 3 знач.). Паўназначныя часціны мовы.

скаля́р, ‑а, м.

Велічыня, кожнае значэнне якой, у адрозненне ад вектара, характарызуецца адным сапраўдным лікам.

[Ад лац. scalaris — ступеньчаты.]

эгаты́зм, ‑у, м.

Кніжн. Перабольшаная думка пра сваю асобу, пра свае вартасці і значэнне; самаўлюбёнасць.

[Англ. egotism ад лац. ego — я.]

агульнапаліты́чны, ‑ая, ‑ае.

Звязаны з галоўнымі, агульнымі пытаннямі палітыкі. Агульнапалітычнае значэнне. Агульнапалітычная падрыхтоўка. Агульнапалітычная частка даклада.

фона... (а таксама фана...).

Першая састаўная частка складаных слоў, якая ўносіць значэнне «гук», «голас», напрыклад: фонакардыяграма.

[Ад грэч. phōnē — гук.]