◎ Пахмыз ’зараслі, хмыз’ (Федар. 7). Рэгіяналізм. Да па‑ (< прасл. pa‑) і хмыз, для якога Трубачоў (Эт. сл., 8, 45) выводзіць прасл. хтухъ (бел. смарг. хмызнік, укр. хмиз, рус. хмыз ’дробны кустарнік, параснік’, бран. хмыс, хмыза ’дробны дождж’), роднаснае да smyzb < і.-е. *smū‑gʼ‑/*smeu‑gʼ‑(ням. Schmauch ’густы дым’, англ. smoke ’дым’).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Пухтава́ць (пухтоваць) ’валіць (пра дым)’ (ганц., Сл. ПЗБ). Відаць, “інтэнсіўны” ітэратыў да пу́хаць ’пыхаць’ (гл.), параўн. пухць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

тума́ніць, -ню, -ніш, -ніць; -нены; незак., што.

1. Засцілаць, рабіць нябачным што-н.

Дым туманіў неба.

2. (1 і 2 ас. звычайна не ўжыв.), перан. Перашкаджаць добра бачыць або ясна разумець, успрымаць што-н.

Слёзы туманілі вочы.

Т. галаву.

|| зак. затума́ніць, -ню, -ніш, -ніць; -нены.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ды́мчаты, ‑ая, ‑ае.

Шараваты, колерам падобны на дым. Дымчатыя акуляры. □ Вецер хутка гнаў цёмна-сінія дымчатыя хмары. Мележ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

парахавы́, ‑ая, ‑ое.

Які мае адносіны да пораху. Парахавы дым. // Прызначаны для вырабу або захоўвання пораху. Парахавы склад.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шы́засць, ‑і, ж.

Уласцівасць шызага. Дым усё больш і больш захінаў неба сваёй шызасцю, завалакваў вуліцу. М. Ткачоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

параво́зны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да паравоза. Паравозная будка. Паравозны гудок. Паравозны дым. // Які абслугоўвае паравоз. Паравозны машыніст.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

слаі́цца, слаіцца; незак.

1. Рабіцца слаістым; размяшчацца, складвацца слаямі. Лёд слаіцца. Дым слаіцца. Слюда слаіцца.

2. Зал. да слаіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ *Паддымкам, поддымком ’на змярканні, шэрай гадзінай’ (ТС). Рус. поддымки, поддымье ’раніца ў вёсках, калі толькі запальваць печы’. Да дым (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

кури́ться

1. (выделять дым) курэ́ць;

2. (о пыли, тумане) куры́цца;

3. страд. куры́цца; см. кури́ть​ 1.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)