трохцалёўка, ‑і, ДМ ‑лёўцы; Р мн. ‑лёвак; ж.
Дошка таўшчынёй у тры цалі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
абразны́ в разн. знач. обрезно́й;
~на́я до́шка — обрезна́я доска́;
а. стано́к — обрезно́й стано́к
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
дзябёлы разг.
1. по́лный, пло́тный, дебе́лый;
2. пло́тный, то́лстый;
~лая до́шка — то́лстая доска́
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
метро́ўка, -і, ДМ -ро́ўцы, мн. -і, -ро́вак, ж. (разм.).
1. Мерка (звычайна двухметровая), пры дапамозе якой падлічваюць што-н. у метрах.
2. Пра дровы, дошкі і пад. даўжынёю ў адзін метр.
Дошка-м.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
кла́ссный кла́сны;
кла́ссная доска́ школ. кла́сная до́шка;
кла́ссный ваго́н ж.-д. кла́сны ваго́н.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
пагу́шкацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; зак.
Разм. Гушкацца некаторы час. Дошка захісталася, быццам запрашаючы Рыму пагушкацца. Васілеўская.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
фарбацёрка, ‑і, ДМ ‑рцы; Р мн. ‑рак; ж.
Машына, дошка або пасудзіна для расцірання фарбы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
надваро́тня, ‑і, ж.
Дошка, якая закрывае шчыліну паміж верхняй часткай праёму для варот і варотамі; проціл. падваротня.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
кабы́ла, -ы, мн. -ы, -бы́л, ж.
1. Самка каня.
2. Дошка з выразам для шыі і рук, да якой прывязвалі для пакарання бізуном (гіст.).
|| памянш. кабы́лка, -і, ДМ -лцы, мн. -і, -лак, ж. (да 1 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Таблі́ца ’пералік лічбавых ці іншых даных па графах’ (ТСБМ, Некр. і Байк.), ’дошка, пліта з надпісамі’ (Ласт.), ’паказальнік дарог’ (Касп., Сл. ПЗБ), ’класная дошка’ (Некр. і Байк., Сцяшк., Сл. ПЗБ), ’дошка аб’яў’ (Сл. ПЗБ), ст.-бел. таблица ’пліта, табліца, шахматная дошка’ (Ст.-бел. лексікон). Укр. табли́ця, рус. табли́ца, польск. tablica ’табліца; дошка’, н.-луж. tablica ’плітка, дошчачка’, чэш. tabulka ’табліца; дошка’, славац. tabuľka ’табліца’, tablica ’дошка’, tabla ’тс’, славен. tȃbla, tȃblica ’таблічка, дошчачка (з надпісам)’, серб.-харв. та̏блица ’табліца; дошчачка, таблічка; грыфельная дошка’, макед. таблица ’грыфельная дошка’, балг. та́блица ’табліца’. Ст.-бел. таблица ’пліта, табліца’ < ст.-польск. tablica фіксуецца з XV ст. (Булыка, Запазыч., 315). У польскай з нар.-лац. tabla ’дошка, табліца’ < лац. tabula ’тс’ (Борысь, 624).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)