вышэйстая́чы, ‑ая, ‑ае.
Больш высокі ў адміністрацыйных адносінах. Вышэйстаячая ўстанова.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
травасто́й, ‑ю, м.
Травяное покрыва лугоў, сенакосу, пашы. Высокі травастой.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
кар’е́ра, -ы, мн. -ы, -е́р, ж.
1. Высокі сацыяльны і службовы статус, дасягнуты дзейнасцю ў якой-н. галіне; вядомасць, слава.
Зрабіць кар’еру.
К. не атрымалася.
2. Род дзейнасці; прафесія, занятак.
Артыстычная к.
|| прым. кар’е́рны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
чый², чы́ю, м.
1. Высокі стэпавы кавыль, які расце ў Сярэдняй і Цэнтральнай Азіі.
Сцябло чыю.
2. Высушаныя сцёблы гэтай расліны, якія выкарыстоўваюцца для пляцення розных вырабаў, а таксама як сыравіна для папяровай і цэлюлознай вытворчасці.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Ды́мба ’высокі, нязграбны чалавек’ (Сл. паўн.-зах.). Запазычанне з літ. dìmba ’хто высокі’ (так Сл. паўн.-зах.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
ску́мпія, ‑і, ж.
Высокі дэкаратыўны хмызняк з жаўтаватай драўнінай і дробнымі кветачкамі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
фужэ́р, ‑а, м.
Высокі бакал для шыпучага віна, прахаладжальных напіткаў і пад.
[Фр. fougére.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
тэ́нар, -а і -у, мн. -ы, -аў, м.
1. -у. Самы высокі мужчынскі голас.
Лірычны т.
2. -а. Спявак з такім голасам.
|| памянш. тэнаро́к, -рка́, мн. -ркі́, -рко́ў, м. (да 1 знач.).
|| прым. тэнаро́вы, -ая, -ае.
Тэнаровая партыя.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Сцёклы ’тонкі, худы’ (ТС), сцёклісты, сцеклі́сты ’тонкі, высокі’ (ТС, Арх. Вяр.). Параўн. укр. дыял. сте́клий ’тонкі і высокі (пра расліну, што вырасла ў цяньку)’, стекли́стий ’высокі, тонкі (пра дрэва)’, рус. оте́коватый ’танкаваты, слабы (пра жыта)’, польск. спец. ciekoł ’верхавінны леташні выростак на маладых соснах; каш. vëcekli ’высокі, шчуплы, тонкі, худы (пра чалавека і жывёлу)’. Вытворныя ад прасл. *tekti ў спецыфічным значэнні ’імкнуцца, падымацца ўверх’, параўн. *gъnati (гл. гнаць) і го́нкі ’высокі’, гл. Варбат, Этим. иссл. 6, 1996, 13; гл. сцякаць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
кумга́н, ‑а, м.
У цюркскіх народаў і каўказскіх горцаў — высокі збан з носікам.
[Цюрк. кумган.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)