вы́шка, ‑і, ДМ ‑шцы; Р мн. ‑шак; ж.

Высокая пераважна конусападобная пабудова спецыяльнага прызначэння; вежа. Тэлевізійная вышка. Буравая вышка. Вартавая вышка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нябры́дкі, ‑ая, ‑ае.

Які мае даволі прывабны знешні выгляд. За тры гады Даша падрасла і папрыгажэла.. Высокая. Зграбная і з твару нябрыдкая. Асіпенка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нахма́рыць, ‑рыць; безас. зак.

Стаць пахмурным; зацягнуцца хмарамі (пра неба). Пасля абеду нахмарыла. Неяк непрыкметна і хутка зацягнула неба высокая лёгкая воблачнасць. Шамякін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

купа́льнік ​1, ‑у, м.

Высокая травяністая расліна сямейства складанакветных з жоўтымі кветкамі (скарыстоўваецца ў медыцыне).

купа́льнік ​2, ‑а, м.

Разм. Касцюм для купання.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вучо́насць, ‑і, ж.

Валоданне вялікімі ведамі; высокая адукаванасць. Чалавек вялікай вучонасці. □ — Нам з.. вучонасці [Леванка], хлеба не есці! — сядлаючы белакапытага каня, прамовіў Кастрыца. Стаховіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шмат’я́русны, ‑ая, ‑ае.

Які мае некалькі ці шмат ярусаў, гарызантальных радоў, размешчаных у выглядзе паверхаў. Пры браме была яшчэ высокая шмат’ярусная вежа. «Помнікі».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ды́гля ’высокая, худая жанчына’ (Жд. 2) Няясна. Можа, з *ды́хля (параўн. у Шат. дыхля́к ’слабасільны чалавек’).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Перуно́ўка ’футровая мужчынская высокая шапка з аўчынай усярэдзіну, а зверху пакрывал сукном’ (мядз., ЛА, 4). Няясна.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

беспаса́дачны, ‑ая, ‑ае.

Які адбываецца без пасадкі самалёта на прамежкавых пунктах. Высокая тоненькая сцюардэса паведамляе, што беспасадачны пералёт Масква — Хабараўск зойме 8 гадзін. Грахоўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бясцэ́ннасць, ‑і, ж.

1. Тое, чаму няма цаны, высокая каштоўнасць чаго‑н. Бясцэннасць скарбаў сусветнай культуры.

2. Тое, што страціла сваю вартасць, стала малакаштоўным.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)