дыспутава́ць, ‑тую, ‑туеш, ‑туе; незак.

Весці дыспут, удзельнічаць у дыспуце; спрачацца. Дыспутаваць з таварышамі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Вясьці ’весці, цягнуць’ (КТС, Бяльк., Касп., міёр., З нар. сл.), вясьці́сь ’весціся, быць, паводзіцца, устанавіцца звычаю’ (Бяльк.). Да ве́сці (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

безгаспада́рлівы, ‑ая, ‑ае.

Які не ўмее разумна і эканомна жыць, весці сваю гаспадарку. // Неэканомны, нерацыянальны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рэжысі́раваць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; незак., што.

Кіраваць пастаноўкай спектакля, кінафільма, весці рэжысёрскую работу. Рэжысіраваць п’есу.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сціхамі́рыць, ‑ру, ‑рыш, ‑рыць; зак., каго-што.

Разм. Прымусіць весці сябе ціха; супакоіць. Сціхамірыць буянаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

драгу́н, -а, мн. -ы, -аў, м.

У рускай арміі да 1917 г. і ў некаторых замежных арміях: вайсковец асобных часцей кавалерыі, здольных весці бой як у конным, так і ў спешаным страі.

Эскадрон драгунаў.

|| прым. драгу́нскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сове́т​II м. (совещание) нара́да, -ды ж.;

семе́йный сове́т сяме́йная нара́да;

держа́ть сове́т ве́сці нара́ду.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

панталы́к, -у, м. (разм.).

У выразах: збіцца з панталыку —

1) збянтэжыцца, зблытацца, страціць разуменне;

2) пачаць весці няправільны спосаб жыцця;

збіць з панталыку —

1) выклікаць замяшанне, заблытаць;

2) прымусіць адступіць ад правільных думак, меркаванняў; штурхнуць на што-н. нядобрае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

хаме́ць, ‑ею, ‑ееш, ‑ее; незак.

Разм. Станавіцца хамам (у 2 знач.), пачынаць весці сябе па-хамску.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

карэспандэ́нцыя, -і, мн. -і, -цый, ж.

1. Паштовая перапіска паміж асобамі або ўстановамі.

Весці карэспандэнцыю.

2. зб. Пісьмы, паштова-тэлеграфныя адпраўленні.

Дастаўка карэспандэнцыі.

Заказная к.

3. Паведамленне пра падзеі, дасланае адкуль-н. у газету, часопіс.

Паслаць карэспандэнцыю ў «Вячэрні Мінск».

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)