стэ́ньга, ‑і, ДМ ‑ньзе, ж.

Верхняя надстаўная частка мачты, якая з’яўляецца яе прадаўжэннем у вышыню.

[Гал. steng.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

верхаві́на, -ы, мн. -ы, -він, ж.

Верх, верхняя частка чаго-н.

В. дрэва.

|| памянш. верхаві́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.

|| прым. верхаві́нны, -ая, -ае і верхаві́нкавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

калашні́к, ‑а, м.

Верхняя частка доменнай печы, вагранкі і пад. разам з адтулінай, праз якую засыпаецца калоша.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паляры́на, -ы, мн. -ы, -ры́н, ж.

Накідка на плечы, звычайна кароткая (не даходзіць да пояса), а таксама верхняя частка паліто, сукенкі ў форме такой накідкі.

Паліто з палярынай.

|| прым. паляры́нны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

грудзі́на, -ы, мн. -ы, -дзі́н, ж.

1. Грудная косць, з якой злучаны пярэднія канцы грудных рэбраў і часткі плечавога пояса.

2. Верхняя пярэдняя частка вопраткі, якая прыкрывае грудзі.

|| прым. грудзі́нны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

цаўё, -я́, мн. цэ́ўі і (з ліч. 2, 3, 4) цаўі́, цэ́ўяў, н.

1. Верхняя частка ружэйнага ложа, на якой умацоўваецца ствол.

2. Доўгая тонкая частка чаго-н., звычайна дзяржання.

Ц. рыдлёўкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

крыла́тка

1. (верхняя мужская одежда) крыла́тка, -кі ж.;

2. бот. крыла́тка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ма́кавіна ж.

1. разг. (плод мака) ма́ковка;

2. обл. (верхняя оконечность) маку́шка, ма́ковка, верху́шка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

блу́за, ‑ы, ж.

Мужчынская верхняя рабочая сарочка без пояса. Парусінавая блуза. Рабочая блуза. // Уст. Прасторная хатняя жаночая кофта.

[Фр. blouse.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пуансо́н, ‑а, м.

Спец.

1. Верхняя пукатая частка штампа для апрацоўкі металу ціскам.

2. Тое, што і пунсон.

[Фр. poinçon.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)