пульверыза́цыя, ‑і, ж.

Распыленне вадкасці пры дапамозе пульверызатара.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

распілава́цца, ‑луецца; зак.

Распасціся на часткі пры распілоўванні.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

самапло́дны, ‑ая, ‑ае.

Здольны ўтвараць завязь пры самаапыленні.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ство́льшчык, ‑а, м.

Пажарнік, які працуе пры брандспойце.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

стэрэагу́к, ‑а, м.

Гучанне, узноўленае пры дапамозе стэрэафаніі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

угарэ́ць, ‑рыць; зак.

Спец. Паменшаць пры гарэнні, плаўленні.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ушрубава́цца, ‑буецца; зак.

Увайсці ўсярэдзіну пры вярчэнні; укруціцца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фотарэкла́ма, ‑ы, ж.

Рэклама, выкананая пры дапамозе фотаздымкаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

для, прыназ. з Р.

1. Выражае аб’ектныя адносіны:

а) ужыв. пры абазначэнні асобы ці прадмета, у адносінах да якіх мае значэнне тая ці іншая з’ява, падзея і пад.

Для яго гэта лёгкая справа.

Для свайго часу гэта было дасягненнем;

б) ужыв. пры абазначэнні неадпаведнасці, несуразмернасці якой-н. з’явы, падзеі.

Ён занадта вопытны для сваіх гадоў.

Вельмі непрыдатнае адзенне для хатняй работы;

в) ужыв. пры абазначэнні асобы ці прадмета, якім што-н. робіцца, прызначаецца.

Жыць для дачкі.

2. Выражае мэтавыя адносіны, указвае на прызначэнне або мэту чаго-н.

Падручнікі для дзяцей.

Вядро для вады.

Усё для перамогі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

інду́кцыя, ‑і, ж.

1. Спосаб разважання і метад даследавання, пры якіх агульныя выгады робяцца на аснове ведаў пра адзінкавыя факты; проціл. дэдукцыя.

2. Узбуджэнне электрычнага току ў якім‑н. правадніку пры руху яго ў магнітным полі або пры змяненні вакол яго магнітнага поля. Электрамагнітная індукцыя. Магнітная індукцыя.

3. Узаемадзеянне працэсаў узбуджэння і тармажэння ў нервовай сістэме, пры якім узнікненне аднаго працэсу выклікае развіццё другога, процілеглага.

[Лац. inductio.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)