Verbum

свая́цкі, -ая, -ае.

1. Заснаваны на сваяцтве, які мае адносіны да сваяцтва.

Сваяцкія адносіны.

2. Блізкі па агульнасці паходжання.

3. Уласцівы сваякам, блізкім людзям; сардэчны, цёплы.

С. прыём гасцей.

|| наз. свая́цкасць, -і, ж.

селязёнка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.

Крывятворны орган, размешчаны ў брушной поласці арганізма пазваночных жывёл і чалавека, які ўдзельнічае ў абмене рэчываў і выконвае ахоўныя функцыі.

|| прым. селязёначны, -ая, -ае.

скунс, -а, мн. -ы, -аў, м.

Драпежны звярок сямейства куніцавых з каштоўным футрам, які выдзяляе рэзкі смярдзючы пах, водзіцца ў Паўночнай і Цэнтральнай Амерыцы, а таксама футра гэтага звярка.

|| прым. ску́нсавы, -ая, -ае.

сты́льны, -ая, -ае.

1. Вытрыманы ў якім-н. пэўным стылі¹ (у 1 і 2 знач.).

Стыльнае плаванне.

2. Які вызначаецца індывідуальнасцю ў адзенні, паводзінах і да т.п.

Стыльная жанчына.

|| наз. сты́льнасць, -і, ж.

таз², -а, мн. -ы́, -о́ў, м.

Частка шкілета чалавека і жывёлін — касцявы пояс, які апіраецца на ніжнія (у жывёлін — на заднія) канечнасці і з’яўляецца апорай для пазваночніка.

|| прым. та́завы, -ая, -ае.

Тазавыя косці.

трука́ч, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

1. Чалавек, які выконвае трукі (у 1 знач.).

2. Чалавек, схільны да трукацтва (разм.).

|| ж. трука́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак.

|| прым. трука́цкі, -ая, -ае.

уніжа́льны, -ая, -ае.

1. Зневажальны для чыёй-н. годнасці.

Уніжальныя адносіны.

2. У граматыцы: які мае адносіны да ўтварэння назоўнікаў і прыметнікаў, што маюць адценне зневажальнасці, пагардлівасці.

|| наз. уніжа́льнасць, -і, ж.

Адценне ўніжальнасці.

цагляна-...

Першая састаўная частка складаных слоў са знач.:

1) які мае адносіны да вытворчасці цэглы, зроблены з цэглы, напр.: цагляна-бетонны, цагляна-блочны;

2) з чырванавата-карычневым адценнем, напр.: цагляна-буры, цагляна-чырвоны.

цудадзе́й, -я, мн. -і, -яў, м.

Вялікі майстар сваёй справы; той, хто ўмела, па-мастацку валодае чым-н.

А які ён на кухні ц.!

|| ж. цудадзе́йка, -і, ДМ -йцы, мн. -і, -дзе́ек.

чарпа́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

1. Коўш, пасудзіна для чэрпання якой-н. вадкасці.

2. Частка машыны, механізма (экскаватара і інш.) у выглядзе каўша, які служыць для выбірання грунту.

|| прым. чарпако́вы, -ая, -ае.