прыва́т-дацэ́нт, -а, М -нце, мн. -ы, -аў, м.

У вышэйшых навучальных установах да рэвалюцыі: пазаштатны выкладчык, роўны па званні дацэнту, а таксама асоба, якая мела гэта званне.

|| прым. прыва́т-дацэ́нцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Ляхты́чка ’рухавая і спрытная ва ўсім асоба’ (капыл., Жыв. сл.). Да лягты́ка (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Махол ’бяздумная, ветраная асоба’ (Юрч., Суч. нар. сл.). Відаць, скарочаная форма ад малахол.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

партупе́й-пра́паршчык, ‑а, м.

Ніжэйшае званне ў рускай арміі канца 18 ст., якое прысвойвалася дваранам. // Асоба, якая мела такое званне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

партупе́й-ю́нкер, ‑а, м.

У дарэвалюцыйнай рускай арміі — званне, якое прысвойвалася юнкерам за выдатную службу. // Асоба, якая мела такое званне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

архіепі́скап, ‑а, м.

Духоўнае званне, сярэдняе паміж епіскапам і мітрапалітам, а таксама асоба, якая носіць гэты тытул; старшы епіскан; архібіскуп.

[Грэч. archieposkopos.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

каса́тар, ‑а, м.

Асоба, якая падае скаргу ў другую судовую інстанцыю і патрабуе адмены рашэння або прыгавору ў касацыйным парадку.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

камерге́р, ‑а, м.

У некаторых манархічных дзяржавах — прыдворнае званне, на ступень вышэйшае за камер-юнкера. // Асоба, якая мае гэта званне.

[Ням. Kammerherr.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ге́рцаг, ‑а, м.

Адзін з самых высокіх дваранскіх і княжаскіх тытулаў у краінах Заходняй Еўропы. // Асоба, якая мае гэты тытул.

[Ням. Herzog.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гранд, ‑а, М ‑дзе, м.

Спадчыннае званне вышэйшага дваранства ў Іспаніі (адменена ў 1931 г.). // Асоба, якая мела гэта званне.

[Ад лац. grandis — вялікі, важны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)