фено́л, ‑у, м.

Арганічнае злучэнне, вытворнае бензолу, якое выкарыстоўваецца для дэзінфекцыі, пры вырабе сінтэтычных смол, выбуховых рэчываў і пад.

[Ад грэч. phainō — асвятляю і лац. oleum — алей.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фізкульту́рны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да фізкультуры, фізкультурніка. Фізкультурны нарад. // Прызначаны для фізкультуры, фізкультурнікаў. Фізкультурная зала. Фізкультурны касцюм.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фла́гавы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да флага; прызначаны для флага. Флагавае дрэўка. // Зроблены пры дапамозе флагаў. Флагавы сігнал.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фотафі́ніш, ‑у, м.

Прыбор, які складаецца з секундамераў і кіназдымачнага апарата, прызначаны для дакладнага вызначэння фінішу ўдзельнікаў спартыўных спаборніцтваў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фрахтава́ць, ‑тую, ‑туеш, ‑туе; незак., што.

Наймаць судна для перавозкі грузаў. [Васіль Васільевіч:] — Якія краіны толькі не фрахтавалі яго [капітана] судна! Сіпакоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фунгіцы́ды, ‑аў; адз. фунгіцыд, ‑у, М ‑дзе, м.

Хімічныя рэчывы для барацьбы з грыбнымі і бактэрыяльнымі хваробамі сельскагаспадарчых раслін.

[Лац. fungus — грыб і caedo — забіваю.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

хлорпікры́н, ‑у, м.

Спец. Бясколерная цяжкая вадкасць з рэзкім пахам, якая прымяняецца для дэзінфекцыі глебы і як атрутнае рэчыва.

[Ад слова хлор і грэч. pikrós — горкі.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

хна, ‑ы, ж.

Чырвона-жоўтая фарба расліннага паходжання, якая выкарыстоўваецца для афарбоўкі шэрсці, а таксама валасоў, ногцяў і пад.

[Араб.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цеплаабме́ннік, ‑а, м.

Апарат для перадачы цяпла ад асяроддзя з больш высокай тэмпературай да асяроддзя з больш нізкай тэмпературай.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цок, выкл.

Ужываецца гукапераймальна для абазначэння гуку, які атрымліваецца пры ўдары чым‑н. цвёрдым аб камень, метал і пад.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)