опо́ра ж., в разн. знач. апо́ра, -ры ж., апі́рышча, -шча ср.;
то́чка опо́ры пункт апо́ры;
ста́рший сын — опо́ра семьи́ старэ́йшы сын — апо́ра (апі́рышча) сям’і́.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
адзі́ны, -ая, -ае.
1. Толькі адзін.
А. сын.
Адзіная радасць.
2. Цэлы, непадзельны, з’яднаны.
Адзінае цэлае.
А. парыў.
А. фронт.
3. Агульны для ўсіх, аднолькавы.
А. лёс.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
апо́ра ж., в разн. знач. опо́ра; (надёжная защита — ещё) опло́т м.;
пункт ~ры — то́чка опо́ры;
старэ́йшы сын — а. сям’і́ — ста́рший сын — опо́ра семьи́
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
царэ́віч, ‑а, м.
Сын цара.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
дзяко́віч, ‑а, м.
Разм. Дзякоў сын.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
нашча́дак, -дка, мн. -дкі, -дкаў, м.
1. Чалавек у адносінах да сваіх продкаў.
Н.
Насовіча.
2. мн. Людзі будучых пакаленняў.
Нашы нашчадкі.
3. Сын, наследнік або наогул сваё дзіця (разм.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
зло́мак, -мка, мн. -мкі, -мкаў, м.
1. Непрыгодная, паламаная рэч або адламаны кавалак чаго-н.
2. Пра слабага, надарванага чалавека (звычайна з адмоўем; разм.).
Бацька дужы, і сын не з.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
сваво́льны, -ая, -ае.
1. Гарэзлівы, гуллівы.
Свавольнае дзіця.
С. ветрык (перан.).
2. Схільны да свавольства; упарты, неслух.
Нічога не слухае гэты с. сын, усё па-свойму робіць.
|| наз. сваво́льнасць, -і, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
больша́к обл.
1. (дорога) гасці́нец, -нца м., бальша́к, -ка́ м., шлях, род. шля́ху м., тракт, род. тра́кту м.;
2. (хозяин) гаспада́р, -ра́ м.; (старший сын) старэ́йшы (бо́льшы) сын.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Сыно́вец ’сын брата або сястры’ (Сцяшк.), ’пляменнік, звычайна сын брата’ (бяроз., Шатал.), сыно́вяц ’тс’ (Сцяц. Сл.; шчуч., З нар. сл.; гродз., свісл., маст., Сл. ПЗБ), сыно́вэц ’няродны, прыёмны сын’ (Чэрн.), сыно́выць, сыно́вэць ’пляменнік’ (Сл. Брэс.). Параўн. укр. сино́ве́ць, синови́ць ’тс’, рус. сыно́ве́ц, стараж.-рус. сыновьць ’тс’, польск. synowiec, чэш., славац. synovec ’тс’, каш. senovc ’зяць’, в.-луж. synowc ’пляменнік’, серб.-харв. сино́вац ’тс’, славен. sinovec ’тс’. Вытворныя ад *synъ, паводле Скока (3, 237), ад варыянтнай асновы *synov‑, што адлюстравана ў адпрыметнікавым назоўніку харв. sinov ’сын брата або сястры’ (XIII–XIV стст.), пазней толькі з суф. ‑ьc > ‑ac: sinòvac ’сын брата’; відаць, самастойныя ўтварэнні асобных славянскіх моў. Меркаванні пра архаічны характар назвы гл. Панюціч, Лексіка, 39.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)