Пе́нсія, пэ́нсія, пэ́нсыя ’штомесячнае грашовае забеспячэнне ў старасці, заработная плата’ (ТСБМ, Яруш., Сл. ПЗБ), ’жалаванне, узнагарода’ (Шпіл.). З польск. pensja, penzja ’сталае гадавое жалаванне, плата’, якое з лац. pēnsio ’ўзнагароджанне, плата, плацеж’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

дапла́та, ‑ы, ДМ ‑лаце, ж.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. даплачваць — даплаціць.

2. Дадатковая плата. Атрымаць даплату за звышурочную работу.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

арэ́нда, ‑ы, ДМ ‑дзе, ж.

1. Часовае карыстанне нерухомай маёмасцю на дагаворных асновах.

2. Плата за карыстанне маёмасцю. Плаціць арэнду.

[Польск. arenda з лац.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паміну́тны, ‑ая, ‑ае.

1. Які вылічваецца, падлічваецца па мінутах. Памінутная плата за тэлефонныя перагаворы.

2. Часты, бесперапынны. Памінутныя выклікі да тэлефона.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

узнагаро́да, -ы, ДМ -дзе, мн. -ы, -ро́д, ж.

1. Плата, дар за якія-н. заслугі і пад.

Грашовая ў.

2. Ганаровы знак, ордэн, медаль і пад., якімі адзначаюцца чые-н. заслугі.

Высокая ўрадавая ў.

|| прым. узнагаро́дны, -ая, -ае.

У. ліст.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вознагражде́ние ср.

1. (действие) узнагаро́джанне, -ння ср.; неоконч. узнагаро́джванне, -ння ср.;

2. (награда) узнагаро́да, -ды ж.; (плата) пла́та, -ты ж.; (благодарность) аддзя́ка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

танцье́ма, ‑ы, ж.

Дадатковая плата, якая выплачваецца з чыстай прыбылі вышэйшым служачым і кіраўнікам банкаўскіх, прамысловых і гандлёвых фірмаў у капіталістычных краінах.

[Фр. tantiéme.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

франкіро́ўка, ‑і, ДМ ‑роўцы, ж.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. франкаваць.

2. Плата за перавозку і дастаўку паштовых адпраўленняў, грузаў, унесеная наперад.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фрахт, ‑у, М ‑хце, м.

1. Плата за перавозку грузаў водным шляхам.

2. Грузы, якія перавозяцца на зафрахтаваным судне, а таксама такая перавозка.

[Ням. Fracht.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

матери́нский ма́тчын, мацяры́нскі;

матери́нская ла́ска ма́тчына ла́ска;

матери́нская любо́вь ма́тчына любо́ў;

матери́нская ра́дость ма́тчына ра́дасць;

матери́нская пла́та комп. мацяры́нская пла́та;

/ матери́нская поро́да геол. мацяры́нская паро́да;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)