ліню́чы, ‑ая, ‑ае.

1. Які лёгка ліняе, выцвітае. Лінючы порт.

2. Які знаходзіцца ў стане лінькі. Лінючая змяя. □ На дварэ зелянела вясна... Недалёка ад хаты, на лужку, пасвіўся невялікі табунок калгасных коней. Коні, як коні, брыгадныя рабацягі, з падупалымі лінючымі бакамі. Лось.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

панапіна́цца, ‑аецца; ‑аемся, ‑аецеся, ‑аюцца; зак.

Напяцца — пра ўсё, многае або ўсіх, многіх. Вудзільны панапіналіся. Коні панапіналіся.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

папа́рна, прысл.

Парамі, па два. Коні ходзяць папарна — і ў плузе, і ў сеялцы, і ў баране... Брыль.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

табу́нны і табуно́вы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да табуна; які ўтрымліваецца ў табуне. Табунныя коні. Табунная конегадоўля.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Важда́й ’той, хто водзіць коні’ (Мат. Гом.). Магчыма, да ст.-рус. *vož‑a‑ti ’вадзіць’ (гл. Шанскі, 1, В, 128), суфікс ‑тай (як у гультай, ратай, рус. ходатай) з асіміляцыйным азванчэннем суфіксальнага ‑т‑.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

пакармі́цца, ‑кармлюся, ‑кормішся, ‑корміцца; зак.

1. Прыняць корм, паесці. Пакарміліся коні травой і — у дарогу.

2. Карміцца некаторы час.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

доморо́щенный

1. (о животных) сваёй гадо́ўлі;

доморо́щенные ло́шади ко́ні сваёй гадо́ўлі;

2. перен., ирон. дамаро́слы, сваёй гадо́ўлі.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

выездно́й в разн. знач. выязны́;

выездны́е воро́та выязны́я варо́ты;

выездна́я се́ссия выязна́я се́сія;

выездны́е ло́шади выязны́я ко́ні.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ Ке́рад ’карытца для рэзкі сечкі’ (Сцяшк. Сл.). Мабыць, недакладнасць у дэфініцыі. У Сцяшк. Сл., 209 прыводзіцца наступны прыклад: «Наш кʼерад зусʼим сапсаваўся, нама Пак резац свечку», з якога відаць, што гаворка ідзе аб прыладзе для рэзкі сечкі. Назва гэтай прылады таго ж паходжання, што і керат (гл.) ’конны прывад да малатарні’ («Коні цягнулі нерат, а ён круціў малацілку»). Апошняе з польск. kierat ’гарызантальнае зубчатае кола, якое круцілі коні, а яно пры-водзіла ў рух розныя сельскагаспадарчыя машыны’. Польск. kieraK ням. Kehrrat ’тс’ (Rad kehren ’круціць кола’) (гл. Слаўскі, 2, 152).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

папы́рхваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.

Пырхаць паціху, час ад часу. Коні ішлі шпарка і трывожна: часта натапырвалі вушы, папырхвалі. Кулакоўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)