архітэкту́рны, ‑ая, ‑ае.

Які мае дачыненне да архітэктуры. Архітэктурны інстытут, ансамбль. Архітэктурныя помнікі. Архітэктурная дэталь.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бакау́тавы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да бакаута. Бакаутавае дрэва. // Зроблены з бакауту. Бакаутавая дэталь.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

патэфо́нны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да патэфона; прызначаны для патэфона. Патэфонная дэталь. Патэфонныя іголкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

выра́зны, -ая, -ае.

1. Такі, у якім кожная дэталь, момант яскрава вылучаюцца.

Выразныя абрысы гор.

В. почырк.

Выразнае вымаўленне.

2. Яскравы, пераканаўчы.

Выразная перавага.

3. Дакладна і ясна сфармуляваны.

В. адказ.

|| наз. выра́знасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

бегуно́к, ‑нка, м.

Дэталь у круцільным механізме прадзільнай машыны і ў некаторых іншых машынах і прыстасаваннях.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падшы́пнік, ‑а, м.

Апорная дэталь для механізмаў і частак машын, якія круцяцца або качаюцца. Шарыкавы падшыпнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

заме́нны

1. заменя́емый;

~нная дэта́ль — заменя́емая дета́ль;

2. (восполнимый) замени́мый;

~нныя стра́ты — замени́мые поте́ри

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

уту́лка, -і, ДМ -лцы, мн. -і, -лак, ж.

Дэталь машыны або якога-н. прыстасавання — металічная трубка, якая прызначана для змяншэння трэння ў месцы апоры вала.

Калёсныя ўтулкі.

|| прым. уту́лкавы, -ая, -ае і уту́лачны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

многаступе́ньчаты, ‑ая, ‑ае.

З вялікай колькасцю ступеней. Многаступеньчатая ракета. □ Піліп Пракапенка выточваў даволі складаную, многаступеньчатую дэталь. Кулакоўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шплінт, ‑а, М ‑нце, м.

Спец. Дэталь у выглядзе невялікага драцянога стрыжня, якая выкарыстоўваецца ў машынабудаванні для замацавання на вале дробных дэталей і папярэджвання самаадкручвання гаек. — Ну! Віцька гайку адкруціў і шплінт дастаў. Вось, кажа, праз гэты шплінт зламалася важная дэталь. Трэба, маўляў, усё развінчваць. Савіцкі.

[Ням. Splint.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)