нахлабу́чыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак., што.
Разм. Насунуць галаўны ўбор на лоб, вушы і пад. Васіль нахлабучыў вушанку на самыя вочы і пайшоў з канторы. Чарнышэвіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
піло́тка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.
Летні ваенны форменны галаўны ўбор, які першапачаткова насілі толькі пілоты. Быў гэты чалавек у выцвілай гімнасцёрцы і пілотцы. Хомчанка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
берэ́т, ‑а, М ‑рэце, м.
Круглы, звычайна мяккі без казырка мужчынскі і жаночы галаўны ўбор. На чалавеку быў матроскі нацельнік, з-пад сіняга берэта выбіваліся чорныя кучаравыя валасы. Бяганская.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
фата́, ‑ы, ДМ фаце, ж.
Галаўны ўбор нявесты: лёгкае белае пакрывала з кісяі або карунак. Надзявала [Манька] белую баціставую сукенку з ружоваю стужкаю ў поясе, вянок з фатою. Крапіва.
[Цюрк.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
боль ж. боль, род. бо́лю м.;
с бо́лью в душе́ з бо́лем у душы́;
головна́я боль галаўны́ боль.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
боль (род. бо́лю) м. боль ж.;
галаўны́ б. — головна́я боль;
◊ з бо́лем у душы́ — с бо́лью в душе́
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
куко́ль 1, ‑ю, м.
Аднагадовая травяністая расліна сямейства гваздзіковых пераважна з ружовымі кветкамі і ядавітым насеннем; пустазелле, якое расце сярод злакаў.
куко́ль 2, ‑я, м.
Манаскі галаўны ўбор у выглядзе капюшона.
[Ад лац. cucullus — капюшон.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
турба́н, ‑а, м.
Галаўны ўбор у народаў Азіі і Паўночнай Афрыкі ў выглядзе палотнішча лёгкай тканіны, абматанай вакол галавы. Некаторыя былі пераапрануты ў артыстаў — быў поп, турак у высокім белым турбане. Хомчанка.
[Фр. turban з перс.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Тыя́ра ‘галаўны ўбор старажытных усходніх цароў; мітра Рымскага Папы’ (ТСБМ, Некр. і Байк., Ласт.). Праз ст.-рус., царк.-слав. тиара (з XI ст.) запазычана са ст.-грэч. τιάρα ‘галаўны ўбор персідскіх цароў, чалма’, куды трапіла з персідскай мовы (Фасмер, 4, 55; ЕСУМ, 5, 577; Голуб-Ліер, 462). Для беларускай назвы магчыма пасрэдніцтва лац. tiāra ‘мітра’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
каміла́ўка, ‑і, ДМ ‑лаўцы; Р мн. ‑лавак; ж.
Высокі цыліндрычны галаўны ўбор з аксаміту, які даецца праваслаўным свяшчэннікам як знак узнагароды. Перад .. [вяскоўцамі] стаяў .. бацюшка ў пазалочанай рызе з камілаўкаю на галаве. Чарот.
[Грэч. kamēkaukion.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)