◎ Пляшня́ ’прылада ў выглядзе рычага для даставання з зямлі вялікіх камянёў’ (Скарбы). Відаць, з тпяяння < плённы, плятня < плячо (гл.), параўн. плячо каромысла.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Рабяні́ца (рабені́ца) ’сорт вялікіх груш’ (ТС). Ад рабы (пра словаўтваральны тып гл. Сцяцко, Афікс. наз., 110). У аснове матывацыі ляжыць афарбоўка груш.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

бяля́нкі, ‑нак; адз. бялянка, ‑і, ДМ ‑пцы, ж.

Сямейства вялікіх дзённых матылёў атрада лускакрылых.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

макрасве́т, ‑у, М ‑свеце, м.

Свет вельмі вялікіх велічынь; проціл. мікрасвет. Апісанне з’яў у макрасвеце.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

агламера́цыя, ‑і, ж.

Спец. Атрыманне вялікіх кавалкаў з рыхлых дробных руд, пылападобных матэрыялаў шляхам спякання.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

а́рка, -і, ДМ а́рцы, мн. -і, а́рак, ж.

1. Дугападобнае перакрыцце праёма ў сцяне (акна, дзвярэй) або пралёта паміж дзвюма апорамі і пад.

2. Збудаванне ў выглядзе вялікіх варот такой формы як элемент дэкору.

Трыумфальная а.

|| прым. а́рачны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

радыя́цыя, -і, ж.

1. Выпрамяненне электрамагнітных хваль.

Р. зямлі.

2. Радыеактыўнае выпрамяненне, небяспечнае ў вялікіх дозах для ўсяго жывога.

Сонечная р.

Доза радыяцыі.

3. Праменепадобнае распаўсюджанне чаго-н. ад якога-н. цэнтра.

Р. болю.

|| прым. радыяцы́йны, -ая, -ае.

Радыяцыйная засцярога.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

малапатрабава́льны, ‑ая, ‑ае.

Які не прад’яўляе вялікіх патрабаванняў да каго‑, чаго‑н. Малапатрабавальныя да святла расліны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

іко́л, ікла́, мн. іклы́ і (з ліч. 2, 3, 4) іклы́, ікло́ў, м.

1. Зуб, які знаходзіцца непасрэдна за разцамі ў чалавека і млекакормячых.

2. Зуб вялікіх памераў, які выступае з рота ў некаторых жывёлін і служыць для нападу і абароны.

І. слана.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

протапрэсві́тэр, ‑а, м.

Галоўны свяшчэннік у некаторых вялікіх саборах, а ў дарэвалюцыйнай Расіі — у ваенным і прыдворным ведамствах.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)