пра́ўшчык, ‑а, м.
Той, хто займаецца праўкай, выпраўленнем чаго‑н. Розначытанні як вынік ранняй лексікаграфічнай дзейнасці старажытных праўшчыкаў шырока прыведзены на палях многіх заходнерускіх помнікаў XVI–XVII стст. Суднік.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
вынахо́дства, ‑а, н.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. вынаходзіць — вынайсці.
2. Тое, што вынайдзена, вынік творчай працы вынаходніка. Вынаходства кнігадрукавання. Бюро рацыяналізацыі і вынаходстваў. Атрымаць аўтарскае пасведчанне на вынаходства.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
атрыма́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца; зак.
1. З’явіцца ў выніку чаго-н., выйсці.
На здымку ён атрымаўся надта прыгожы.
Раман атрымаўся цікавы.
З яго атрымаецца добры спецыяліст.
2. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Здарыцца, адбыцца як вынік чаго-н.
|| незак. атры́млівацца, -аюся, -аешся, -аецца і атрымо́ўвацца, -аюся, -аешся, -аецца.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
эфе́кт, -у, М -кце, мн. -ы, -аў, м.
1. Уражанне, зробленае кім-, чым-н. на каго-н.
Яго словы мелі незвычайны э.
2. Вынік якіх-н. дзеянняў, якой-н. дзейнасці.
Э. ад прымянення новай апаратуры.
Э. лячэння.
3. Сродак, пры дапамозе якога ствараюцца пэўныя ўражанні.
Эфекты дажджу ў тэатры.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
роково́й
1. уст. фата́льны, наканава́ны, су́джаны; ракавы́;
2. (гибельный) пагі́бельны;
роково́й исхо́д боле́зни пагі́бельны вы́нік (кане́ц) хваро́бы.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
падагульне́нне, ‑я, н.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. падагульняць — падагуліць.
2. Вынік чаго‑н., вывады. Маралі, якімі заканчваюцца байкі, часта бываюць не абагульненнем ці хлёсткім падагульненнем, а звычайным растлумачэннем. Лужанін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
свое..., (а таксама свая...).
Першая састаўная частка складаных слоў, якая азначае адносіны да сябе самога, да свайго, паказвае на што‑н. як на вынік уласных дзеянняў і пад., напрыклад: своекарыслівасць, своеасаблівы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
спараджэ́нне, ‑я, н.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. спараджаць — спарадзіць.
2. Тое, што ўзнікла, існуе; вынік чаго‑н. Скажуць: але ж і вадзянік, і лясун — спараджэнне чалавечай фантазіі. Што ж, справядліва. М. Стральцоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ашча́дак, ‑дку, м.
Разм. Грошы і іншыя матэрыяльныя каштоўнасці як прадмет або вынік ашчады. Ніякага ранейшага ашчадку ў Бычыхі не было, а спраўляе яна сякія-такія строі дачцэ і сыну за іншыя грошы. Кулакоўскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
барха́ны, ‑аў, адз. бархан, ‑а, м.
Пясчаныя ўзгоркі дугападобнай формы, нанесеныя ў пустынях і стэпах ветрам. Кожны, хто бываў у Заволжы і Прыкаспіі, ведае згубную сілу сухавеяў, бачыў пясчаныя барханы — вынік наступлення пяскоў. «Беларусь».
[Цюрк. бархан.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)