слесарчу́к, ‑а, м.
Разм. Памочнік або вучань слесара (звычайна недарослы).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
чацвёрачнік, ‑а, м.
Разм. Вучань, студэнт, які пастаянна атрымлівае чацвёркі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
студы́ец, -ды́йца, мн. -ды́йцы, -ды́йцаў, м.
Вучань студыі (у 3 знач.), а таксама артыст студыі (у 4 знач.).
|| ж. студы́йка, -і, ДМ -ды́йцы, мн. -і, -ды́ек.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
неўспрыі́млівы, ‑ая, ‑ае.
Які дрэнна ўспрымае, засвойвае, разумее што‑н. Неўспрыімлівы вучань.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
тро́ечнік, ‑а, м.
Разм. Вучань, студэнт, які пастаянна атрымлівае тройкі за вучобу.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
дво́ечнік, ‑а, м.
Разм. Вучань, які пастаянна атрымлівае двойкі. У класе няма двоечнікаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
піфагарэ́ец, ‑рэйца, м.
Гіст. Вучань і паслядоўнік заснавальніка старажытнагрэчаскай рэлігійна-філасофскай школы Піфагора.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
аднакла́снік, -а, мн. -і, -аў, м., чый або з кім.
Вучань таго ж класа, у якім хто-н. вучыцца або вучыўся.
Сустрэча аднакласнікаў.
|| ж. аднакла́сніца, -ы, мн. -ы, -ніц.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
пераро́слы, -ая, -ае.
1. Які вырас вышэй за іншых, вышэй за якую-н. норму.
2. Старэйшы па гадах, чым устаноўлены для чаго-н. узрост.
П. вучань.
|| наз. пераро́сласць, -і, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Вучані́к ’вучань’ (Бяльк.), ст.-бел. ученикъ ’тс’; параўн. укр. (кніжнае) учени́к ’вучань, паслядоўнік’, рус. учени́к ’вучань’, серб.-харв. у̏ченӣк ’вучань, навучэнец’, славен. učenik ’настаўнік’, макед. ученик ’вучань, навучэнец’, балг. учени́к ’тс’. Да *uč‑ьn‑ikъ, утворанага ад прыметнікавай асновы uč‑ьn‑, гл. вучаны; адносна ст.-бел. і ст.-укр. форм выказваецца меркаванне аб іх запазычанасці кніжным шляхам праз царкоўнаславянскую мову са ст.-слав. оученикъ, параўн. Суф. словообр.; 85, ва ўсякім разе гэта павінна быць вельмі ранняе запазычанне, паколькі слова з’яўляецца звычайным у ст.-бел. і вядома было ст.-рус.; параўн. Гіст. лекс., 224. Можна меркаваць, што яго ўжыванне падтрымлівалася ў мове ў сферах, звязаных з кніжнаславянскай традыцыяй (царква, бурсакі, жабракі з т. зв. духоўнымі песнямі), дзе яно мела значэнне перш за ўсё ’паслядоўнік (пэўнага вучэння)’, значэнне ’вучань у школе, школьнік’ больш позняе. Можна дапусціць таксама паўторнае запазычанне слова ў апошнім значэнні з рускай мовы ў навейшы час.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)