прабадзе́нне, ‑я, н.

Спец. Скразное пашкоджанне сценкі ўнутранага органа. Прабадзенне барабаннай перапонкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прабадны́, ‑ая, ‑ое.

Спец. Які выклікае прабадзенне; які суправаджаецца прабадзеннем. Прабадная язва.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прабі́ршчык, ‑а, м.

Спец. Спецыяліст па вызначэнню колькасці каштоўных металаў у сплавах.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прабялі́цца, ‑беліцца; зак.

Спец. Атрымаць белую афарбоўку (пра палатно, паперу і пад.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

праекцы́йны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які ўтварае праекцыю або мае адносіны да праекцыі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прапа́рванне, ‑я, н.

Спец. Дзеянне паводле дзеясл. прапарваць — прапарыць (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прарыўны́, ‑ая, ‑ое.

Спец. Які выклікае прарыў, суправаджаецца прарывам (у 3 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

акцэ́птны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які мае дачыненне да акцэпту. Акцэптная форма разліку.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

алеаграфі́чны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які звязаны з алеаграфіяй, выкананы пры дапамозе алеаграфіі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

альбіні́зм, ‑у, м.

Спец. Адсутнасць у жывёльнага або расліннага арганізма нармальнай пігментацыі.

[Ад лац. albus — белы.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)