рассява́льны, ‑ая, ‑ае.

Прызначаны, прыстасаваны для рассявання. Пакуль калгаснікі запаўнялі бак рассявальнага апарата, лётчык праводзіў інструктаж сігнальшчыкаў. Стаховіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рафінёрны, ‑ая, ‑ае.

Спец.

1. Прызначаны для рафінавання. Рафінёрны цэх. Рафінёрны апарат.

2. Які паддаецца рафінаванню. Рафінёрная маса.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рудапрамы́вачны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да ачысткі руды вадой; які служыць для ачысткі руды вадой. Рудапрамывачныя машыны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рукакры́лыя, ‑ых.

Атрад млекакормячых жывёл з прыстасаванымі для працяглага палёту пярэднімі канечнасцямі, да якога адносяцца лятучыя мышы, крыланы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рутэ́ній, ‑ю, м.

Хімічны элемент — шэры, лёгкі, тугаплаўкі метал плацінавай групы, з якога вырабляюцца валаскі для лямп напальвання.

[Ад лац. ruthenus — рускі.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рыбахо́д, ‑у, М ‑дзе, м.

Прыстасаванне для самастойнага праходу рыбы праз перашкоды (плаціны, вадаспады і пад.). Ступеньчаты рыбаход.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рэве́рсар і рэве́рсер, ‑а, м.

Спец. Прыстасаванне для пуску ў ход, змены напрамку і хуткасці вярчэння электрычных машын.

[Англ. reverser.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рэгенераты́ўны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які мае адносіны да рэгенерацыі. Рэгенератыўнае награванне паветра. // Які служыць для рэгенерацыі. Рэгенератыўная печ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рэмі́сія, ‑і, ж.

1. Часовае паслабленне або знікненне праяўленняў хваробы.

2. Скідка для выраўноўвання сумы плацяжу па рахунку.

[Ад лац. remissio — памятпэнне, паслабленне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

самадастатко́вы, ‑ая, ‑ае.

1. Дастатковы для задавальнення сваіх патрэб.

2. Які валодае самастойным значэннем, значны сам па сабе.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)