імпрэса́рыо, нескл., м.
У капіталістычных краінах — асоба, якая арганізоўвае прыватныя тэатры, асобныя канцэрты, гастролі артыстаў і пад.
[Іт. impresario.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
радыётэлеграфі́ст, ‑а, М ‑сце, м.
Асоба, якая абслугоўвае перадавальную і прыемную апаратуру для тэлеграфнай сувязі па радыё.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
сакрэдыто́р, ‑а, м.
Асоба або ўстанова, якая крэдытуе каго‑, што‑н. разам з іншай асобай або ўстановай.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
санато́рнік, ‑а, м.
Разм. Асоба, якая праходзіць курс лячэння ў санаторыі. Некалькі чалавек санаторнікаў стаялі побач. Кулакоўскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
хало́п, ‑а, м.
1. У Старажытнай Русі — паднявольная асоба, па становішчу блізкая да раба; у 12–18 стст. — асабіста залежная ад феадала асоба. У найбольш цяжкім становішчы знаходзілася «чэлядзь нявольная» — халопы, якія з’яўляліся ўласнасцю феадала. Алексютовіч. // Прыгонны, залежны селянін.
2. перан. Прыслужнік каго‑, чаго‑н. Халопы імперыялізму.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пару́чнік, -а, мн. -і, -аў, м.
У царскай арміі: афіцэрскі чын, рангам вышэйшы за падпаручніка і ніжэйшы за штабс-капітана, а таксама асоба, якая мае гэта званне.
|| прым. пару́чніцкі, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
дварані́н, -а, мн. -ра́не і (з ліч. 2, 3, 4) дварані́ны, -ра́н, м.
Асоба, якая належыць да дваранства.
|| ж. двара́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.
|| прым. двара́нскі, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
місіяне́р, -а, мн. -ы, -аў, м.
Духоўная асоба, якая пасылаецца царквой для прапаганды свайго веравызнання сярод нехрысціянскага насельніцтва.
|| ж. місіяне́рка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак.
|| прым. місіяне́рскі, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
кат, ка́та, М ка́це, мн. ка́ты, -аў, м.
1. Асоба, якая прыводзіць у выкананне смяротны прыгавор, учыняе кару, катуе.
2. перан. Жорсткі мучыцель, прыгнятальнік.
|| прым. ка́таўскі, -ая, -ае (да 2 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
архімандры́т, -а, М -ры́це, мн. -ы, -аў, м.
Вышэйшае духоўнае званне для манахаў, тытул святара-манаха, звычайна настаяцеля мужчынскага манастыра, а таксама асоба, якая мае гэта званне.
|| прым. архімандры́цкі, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)