гарня́к, ‑а, м.
1. Тое, што і горнарабочы.
2. Горны інжынер або студэнт горнай навучальнай установы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
слуха́ч, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.
1. Той, хто слухае каго-, што-н.
Удзячны с.
2. Навучэнец або студэнт некаторых навучальных устаноў.
С. курсаў.
|| ж. слуха́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак.
|| прым. слуха́цкі, -ая, -ае.
Слухацкая аўдыторыя.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
фі́зік, ‑а, м.
Спецыяліст у галіне фізікі. // Разм. Выкладчык фізікі. Настаўніцу па матэматыцы замяніў фізік. // Разм. Студэнт, які вучыцца на факультэце фізікі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
папіха́цца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.
1. Адштурхвацца ад чаго‑н. Шастом студэнт час ад часу папіхаецца, дапамагаючы плыні. Брыль.
2. Зал. да напіхаць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
кура́тар, ‑а, м.
1. Кіраўнік, апякун. Куратар студэнцкай групы.
2. Студэнт-медык, замацаваны за хворым у клініцы для назірання за станам яго здароўя.
[Ад лац. curator — апякун.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
філо́лаг, ‑а, м.
Спецыяліст у галіне філалогіі. Даследчык летапісаў павінен быць і філолагам і гісторыкам. «Полымя». // Разм. Студэнт філалагічнага факультэта ў вышэйшай навучальнай установе.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Ме́дык ’спецыяліст па медыцыне’, ’студэнт медыцынскай навучальнай установы’ (ТСБМ), ст.-бел. медикъ, медыкъ (XVII ст.) ’урач’ запазычаны са ст.-польск. medyk ’тс’, якое з лац. medicus ’тс’ (Булыка, Лекс. запазыч., 129). Сучаснае значэнне прыйшло з рус. мовы.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
рэфле́ксія, ‑і, ж.
Кніжн. Роздум, поўны сумненняў, хістанняў; аналіз сваіх думак і перажыванняў. Студэнт у дваццаць шэсць гадоў. Піша няўдалыя вершы, якія не друкуюць. Поўны няўпэўненасці, рэфлексы. Навуменка.
[Ад лац. reflexio — адлюстраванне.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
славе́снік, ‑а, м.
Уст. Асоба, якая атрымала філалагічную адукацыю; філолаг. // Студэнт філалагічнага факультэта ў дарэвацюцыйнай Расіі. // Выкладчык славеснасці ў дарэвалюцыйнай сярэдняй школе. / Разм. Пра выкладчыка мовы і літаратуры ў сучаснай школе.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
спы́рснуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; зак., каго-што.
Пырскаючы на каго‑, што‑н., намачыць; апырскаць. [Сцёпка] папярхнуўся вадой, якую трымаў у роце, рыхтуючыся спырснуць марлю, і кінуўся да мяне: — Здароў, братка, здароў, студэнт. Радкевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)