вяшча́нне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле дзеясл. вяшчаць (у 1 знач.).

2. Перадачы па радыё; радыёвяшчанне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

радыёрэпарта́ж, ‑у, м.

Перадача па радыё непасрэдна з месца дзеяння. Радыёрэпартаж з аэрадрома аб сустрэчы касманаўтаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

радыётэлеграфі́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Асоба, якая абслугоўвае перадавальную і прыемную апаратуру для тэлеграфнай сувязі па радыё.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

радыёкама́нда, ‑ы, ДМ ‑дзе, ж.

Каманда, якая перадаецца па радыё для кіравання работай аўтаматычных установак і прыбораў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

правадні́к², -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

1. Рэчыва, якое добра прапускае праз сябе або перадае электрычны ток, гук, цяпло.

Вада — цудоўны п. гуку.

2. перан. Перадатчык, пасрэднік у распаўсюджванні чаго-н.

Радыё — п. інфармацыі.

|| прым. правадніко́вы, -ая, -ае (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Перада́ча ’тое, што перадаецца (у бальніцу, турму, па радыё ці тэлебачанні; механізм для перадачы руху ў машыне’ (ТСБМ). Да пера- і даць (гл.). Суфікс ‑ч‑а ўзыходзіць да прасл. *‑tja (Слаўскі, SP, 2, 42–43).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

радыёкампазі́цыя, ‑і, ж.

Кампазіцыя з літаратурных і музычных твораў, складзеная для перадачы па радыё. Радыёкампазіцыя па апавяданнях Янкі Брыля.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рэтрансля́тар, ‑а, м.

Спец. Адна з прамежкавых радыё- ці тэлевізійных станцый у ланцугу перадавальных і прыемных станцый. Касмічны рэтранслятар тэлебачання.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

радыёпастано́ўка, ‑і, ДМ ‑ноўцы; Р мн. ‑новак; ж.

Пастаўленая ў радыёстудыі і перададзеная па радыё п’еса або інсцэніроўка літаратурнага твора.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

радыётэлефо́н, ‑а, м.

Сукупнасць перадавальнай і прыемнай апаратуры для тэлефоннай сувязі па радыё. [Пашка:] — Васіль Макаравіч, вас выклікае к радыётэлефону Масква. Шчарбатаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)