грацыёзны, ‑ая, ‑ае.
Поўны грацыі (у 1 знач.); прыгожы ў позах, зграбны. Грацыёзная паходка. Грацыёзная постаць. □ Еўрапейская казуля невялікая, у метр даўжынёй, грацыёзная і быстрая ў сваіх рухах жывёла. Прырода Беларусі. // Стройны па форме, вытанчана прыгожы (пра творы мастацтва). Грацыёзны танец.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
напе́ў, ‑певу, м.
Мелодыя, матыў. У пустым гулкім доме недзе чуўся дзявочы напеў — прыгожы, задумлівы. Ракітны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
паўкілагра́ма, м.
Палавіна кілаграма. [Карп] быў з паўкілаграма, калі не больш. Прыгожы, з чорным тоўстым хібам. Рунец.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
малаціка́вы, ‑ая, ‑ае.
1. Які не выклікае вялікай цікавасці. Малацікавая гутарка.
2. Малапрывабны, не вельмі прыгожы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Маляўнічы ’прыгожы, эфектны з пункту погляду мастака’ (ТСБМ). Паланізм. Параўн. польск. malowniczy ’які годны таго, каб быць перанесеным на палатно, прыемны для погляду, прыгожы, цудоўны’, ’жывы, каляровы, вобразны’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
нябе́сны, -ая, -ае.
1. гл. неба.
2. перан. Цудоўны, чароўны, вельмі прыгожы.
Над цудам цуд н.
Нябеснае стварэнне.
3. Які мае колер неба; светла-блакітны.
Н. колер.
○
Нябесныя целы (спец.) — планеты, каметы, зоркі, галактыкі і іншыя касмічныя аб’екты, што вывучаюцца астраноміяй.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
аздо́біць, -блю, -біш, -біць; -блены; зак., каго-што.
1. Надаць каму-, чаму-н. прыгожы выгляд, упрыгожыць.
А. сцены мазаікай.
А. сукенку бантам.
2. перан. Зрабіць больш поўным, багатым на ўнутраны змест.
|| незак. аздабля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е.
|| наз. аздабле́нне, -я, н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
каліграфі́чны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да каліграфіі; разборлівы і прыгожы (пра почырк). Каліграфічны почырк. Каліграфічнае пісьмо.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Слі́чны ‘прыгожы, цудоўны’ (Нас.), ‘прыгожы, прывабны’ (Бяльк., Нар. Гом., Сцяшк. Сл.). Як і ст.-бел. сличный ‘прыгожы, прывабны, цудоўны, чароўны’ (Ст.-бел. лексікон) з польск. śliczny ‘тс’ (Булыка, Лекс. запазыч., 195). Апошняе да lice ‘твар’ (Брукнер, 298); гл., напрыклад, ліцава́ць. Адносна падобных утварэнняў у славянскіх мовах, што ўзыходзяць да *sъličьnъjь, гл. Трубачоў, Проспект, 81.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Краса́вы ’прыгожы’ (Сцяшк. Сл.). Гл. красах.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)