кантро́ль, -ю, м.

1. Праверка, а таксама назіранне з мэтай праверкі.

К. за якасцю прадукцыі.

Грамадскі к.

Дзяржаўны к.

2. зб. Кантралёры.

На маршруце працуе к.

|| прым. кантро́льны, -ая, -ае.

К. пост.

Кантрольная работа.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Пілі́паўка ’пост перад Калядамі’ (ТСБМ, Нас., Шат., Касп., Сл. ПЗБ, Бяльк.; іван., Жыв. НС). Укр. пили́півка, рус. фили́повка < Филиппов пост ’тс’. Ад імя св. Філіпа, якое ўзыходзіць да ст.-грэч. φίλ‑ιππος ’аматар коней і язды конна’. Пост у праваслаўных пачынаецца пасля дня св. Піліпа — 27 лістапада.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

блок- і блок...,

Першая састаўная частка складаных слоў, якая адпавядае па значэнню слову «блакіровачны», напрыклад: блок-сістэма, блок-пост.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Пастакава́ць ’пасціць’ (воран., Сцяшк. Сл.). З польск. postnikować ’тс’, якое з postnik ’хто трымае пост’, але бел. лексема ўтворана ад пост з суфіксам польск. слові.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

папасці́ць, ‑пашчу, ‑посціш, ‑посціць; зак.

Пасціць некаторы час. [Бабка:] — Пост, Антосік, не гняві бога. Хоць нядзельку перад калядамі трэба папасціць. Каліна.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пуцявы́, ‑ая, ‑ое.

Які мае адносіны да абслугоўвання чыгуначных пуцей, работы на чыгуначных пуцях. Пуцявы абходчык. Пуцявы пост. Пуцявая сігналізацыя.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Адпасці́ць ’адкарміць’ (Шат.) да пост (гл.). Іранічнае пераасэнсаванне.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

міліцэ́йскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да міліцыі, міліцыянера. Міліцэйскі пост. □ Сяргей Карнілаў быў папярэджаны, што недзе з тылу прабіваецца конны міліцэйскі атрад. Дзенісевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Адве́нт ’пост перад калядамі’ (Сцяшк. МГ) < лац. adventus ’прышэсце Хрыста’ (< advenire ’прыходзіць’).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

даўбе́шка, -і, ДМ -шцы, мн. -і, -шак, ж.

1. Круглае палена з патончаным канцом-дзяржаннем для расколвання, убівання чаго-н. у што-н.; невялікая доўбня.

Увагнаў калок даўбешкай.

Даўбешкамі забівалі палі.

2. перан. Пра тупога, някемлівага чалавека (разм., лаянк.).

Д. часам пост займае немалы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)