Verbum

а́фікс, ‑а, м.

Марфема, акрамя кораня і канчатка, якая служыць для ўтварэння слоў і для надання ім новага значэння.

[Ад. лац. affixus — прымацаваны.]

зазна́йства, ‑а, н.

Паводзіны зазнайкі; важнічанне, ганарлівасць. [Паходня] абвінаваціў Ваўчка ў самасупакоенасці і зазнайстве, у нежаданні прыслухоўвацца да новага. Хадкевіч.

месцажыха́рства, ‑а, н.

Месца, дзе хто‑н. жыве пастаянна. Спірыдон Лук’янавіч Сабяга ніяк не мог прывыкнуць да новага месцажыхарства. Шахавец.

навелі́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Аўтар навел ​¹. Праблема стварэння вобраза новага чалавека хвалявала беларускіх навелістаў 20‑х гадоў. Пшыркоў.

растармажэ́нне, ‑я, н.

Спец. Знікненне ў кары вялікіх паўшар’яў галаўнога мозга ўнутранага тармажэння пры дзеянні якога‑н. новага, пабочнага раздражняльніка.

цаге́льны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да вырабу цэглы. Цагельная прамысловасць. □ На беразе Дняпра ўзвышаецца комін новага цагельнага завода. Брыль.

незасе́яны, ‑ая, ‑ае.

Не заняты пасевамі. Адсюль, ад узгорка, на ўсход пачыналася вялізнае незасеянае і неўзаранае поле — месца для новага завода. Сапрыка.

апладысме́нты, ‑аў; адз. няма.

Плясканне ў далоні (у знак ухвалы або прывітання). Новага старшыню павіншавалі апладысментамі, і на гэтым сход закончыўся. Шахавец.

[Фр. applaudissements.]