пракі́нуць, -ну, -неш, -не; -кінь; -нуты; зак., што (разм.).
1. Кінуць паміж чым-н.
П. вяроўку паміж сукоў.
2. Злічыць на лічыльніках.
П. на лічыльніках.
3. Кідаючы, не трапіць у цэль.
П. шайбу.
|| незак. пракі́дваць, -аю, -аеш, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
прыча́л, -а і -у, м.
1. -у, гл. прычаліць.
2. -а, мн. -ы, -аў. Вяроўка, канат, якім прычальваюць.
Замацаваць, кінуць, падаць п.
3. -а, мн. -ы, -аў. Месца, дзе прычальваюць.
Карабель стаіць каля прычала.
|| прым. прыча́льны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
пля́снуць, -ну, -неш, -не; -ні; зак.
1. каго і без дап. Ударыць далонню аб далонь або далонню па кім-, чым-н.
П. па твары.
2. што. Кінуць з шумам або ўпасці з шумам (разм.).
П. мокрую анучу аб падлогу.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
перча́тка пальча́тка, -кі ж.;
◊
бро́сить перча́тку кі́нуць пальча́тку;
подня́ть перча́тку падня́ць пальча́тку;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
кліч, ‑у, м.
1. Заклік. Як гром пранёсся кліч: — Таварыш, прэч цара! — Далоў вайну! А. Александровіч. Над краінай прагучаў баявы кліч: усё для фронту! Данілевіч.
2. Крык, вокліч. — Трывога! — узвіўся над лагерам кліч. Мележ. Аднекуль паляцела безліч чаек і сваім сумным клічам абудзіла наваколле. Броўка.
•••
Кінуць кліч гл. кінуць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пі́сарства, ‑а, н.
Разм. Занятак, пасада пісара. У апошнім лісце жонка ўпрошвала кінуць пісарства і прыехаць на зямлю. Галавач.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
га́дка,
1. Прысл. да гадкі.
2. безас. у знач. вык., каму. Блага, агідна, прыкра. Гадка з’есці і шкада кінуць. Прымаўка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
папусці́ць, -ушчу́, -у́сціш, -у́сціць; -у́шчаны; зак.
1. што і у чым. Уступіць, адмовіцца ад чаго-н.
Я свайго не папушчу.
2. што. Адпусціць, аслабіць, зрабіўшы даўжэйшым.
П. канцы вяроўкі.
3. чым. Кінуць з размаху (разм.).
П. каменем.
|| незак. папуска́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
оброни́ть сов. (уронить) упусці́ць; (потерять) згубі́ць;
◊
оброни́ть замеча́ние, сло́во кі́нуць (пада́ць) заўва́гу, сло́ва.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Жбурыць ’моцна біць’ (лельч., Нар. лекс., 240), жбурну́ць ’кінуць вобземлю’ (клец., Жыв. сл., 180). Рус. дыял. жбурлять ’кідаць’, укр. дыял. жбу́рити, жбурнути, жбурляти ’кінуць, кідаць’. Эмацыянальна-экспрэсіўнае азванчэнне пачатку слова, прадстаўленага ў шпурнуць, шпурляць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)