Валяну́ць ’пайсці густа (пра снег); ударыць’ (КТС). Да валіць. Параўн. вальнуць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Рабо́ ’многа, густа’ (Сцяшк.). Утворана ад рабы́ (гл.) з семантычным пераходам ’стракатасць’ → ’мноства’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

раззалаці́ць, ‑лачу, ‑лоціш, ‑лоціць; зак., каго-што.

Густа пакрыць пазалотай.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дзярні́сты, ‑ая, ‑ае.

Густа прарослы карэннем травяністых раслін; задзірванелы. Дзярністая глеба.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

загу́ста, прысл.

Разм. Надта густа, гусцей, чым трэба. Жыта пасеялі загуста.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ушпіля́ць, ‑яю, ‑яеш, ‑яе; зак., што.

Разм. Густа ўкрыць чым‑н.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ку́па, -ы, мн. -ы, куп, ж.

1. Група дрэў, кустоў, якія густа растуць.

К. кустоў.

2. Гурт, група (людзей).

К. людзей.

Калі робіш у купе, то не баліць у пупе (з нар.).

3. Вялікая колькасць чаго-н., куча (разм.).

К. саломы.

◊

Да купы (разм.) — у адно месца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Крэў ’пласт густа пераплётных галін’ (З нар. сл.). З польск. krzew ’тс’ (параўн. Слаўскі, 3, 233).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

густалі́сты, ‑ая, ‑ае.

Густа паромы лісцем. Раскідвалі густалістае вецце магутныя ліпы. Хадкевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

оби́льно нареч. бага́та, шчо́дра; бага́та, гу́ста, пы́шна; см. оби́льный;

оби́льно про́литая кровь шчо́дра пралі́тая кроў;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)