шко́льнік, -а, мн. -і, -аў, м.
Вучань пачатковай ці сярэдняй школы.
|| ж. шко́льніца, -ы, мн. -ы, -ніц.
|| прым. шко́льніцкі, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
гімназі́ст, ‑а, М ‑сце, м.
Вучань гімназіі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
другаго́днік, -а, мн. -і, -аў, м.
Вучань, які застаўся ў тым жа класе на другі год.
|| ж. другаго́дніца, -ы, мн. -ы, -ніц.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
гімназі́ст, -а, М -сце, мн. -ы, -аў, м.
Вучань гімназіі.
|| ж. гімназі́стка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.
|| прым. гімназі́сцкі, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
старшакла́снік, ‑а, м.
Вучань блізкага да выпуску класа.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ На́ўчань (на́учень) ’вучань’ (Анім.), рус. пск. на́учень, на‑ ўчень ’вучань (якога аддалі ў навучанне, на вывучку)’, смал. наушень ’падручны каваля’. Ад на́ўчаны (на́ученый) ’навучаны’ (Нас.), наўчыць ’наставіць, навучыць; настроіць’ (Нас.), параўн. вучань (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
малаздо́льны, ‑ая, ‑ае.
У якога недастаткова здольнасцей. Малаздольны вучань.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
фабза́вучнік, ‑а, м.
Разм. Вучань школы фабрычна-заводскага вучнёўства.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
непаспява́ючы, ‑ая, ‑ае.
Які мае дрэнную паспяховасць, адстае ў занятках. Непаспяваючы вучань. // у знач. наз. непаспява́ючы, ‑ага, м. Вучань, які мае дрэнныя адзнакі, адстае ў занятках. Работа з непаспяваючымі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Вучальні́к ’вучань’ (Шат., З нар. сл.). Няясна, магчыма, кантамінацыя вучань і вучанік (гл.) з падваеннем н (вучань + нік), якое ў выніку распадабнення дало ‑льн‑ (уплыў назоўнікаў на ‑альнік?); аднак не выключаны ўплыў з боку польск. uczelny ’які служыць для вучобы’, uczelnia ’школа, вучэбная ўстанова’ і інш.; параўн. і чэш. učedník ’вучань’, ст.-чэш. učedlník ’тс’, адносна якіх гл. Махэк₂, 666.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)