та́ра, ‑ы, ж.

1. Тое, у чым захоўваецца або перавозіцца тавар (мяшкі, бочкі, скрынкі і пад.); упакоўка. Шкляная тара. □ У кузні звінела сталь, час ад часу каля нафтабазы бразгатала тара для гаручага. Паслядовіч. Горы пустой тары ляжалі ля свірна воддаль ад завода. Чарнышэвіч.

2. Спец. Вага ўпакоўкі. // Вага машыны, вагона, у якіх перавозіцца тавар.

[Іт. tara з араб.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

полімеры́я, ‑і, ж.

Спец. З’ява генетычнай сувязі палімера з простай малекулай, у выніку чаго малекулярная вага палімера кратна малекулярнай вазе простай малекулы.

[Грэч. polymereia — наяўнасць многіх частак.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пляшы́вы плеши́вый;

◊ тра́піў лы́сы на ~вага — погов. два сапога́ па́ра

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

невозмо́жное сущ. немагчы́мае, -мага ср., немажлі́вае, -вага ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

несчастли́вец разг. нешчаслі́вец, -лі́ўца м., нешчаслі́вы, -вага м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Вясы 1 ’вага, вагі’ (Бяльк., Інстр. III, Сцяшк. МГ) запазычана з рус. весы ’тс’ (Шанскі, 1, В, 77; КЭСРЯ, 77).

Вясы 2 ’вага ў студні з жураўлём’ (б.-каш., ДАБМ) магло ўзнікнуць як перанос вясы 1 або як пераклад бел. вага ’вага ў студні з жураўлём’ пад уплывам рус. весы ’вага’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

вес м.

1. вага́, -гі́ ж., мн. нет;

уде́льный вес удзе́льная вага́;

десяти́чный вес дзесятко́вая вага́;

ме́ры ве́са ме́ры вагі́;

а́томный вес а́тамная вага́;

на вес на вагу́;

2. перен. вага́, -гі́ ж.; (авторитет) аўтарытэ́т, -ту м.;

3. / на весу́ на вісу́;

◊

на вес зо́лота на вагу́ зо́лата;

име́ть вес мець вагу́ (аўтарытэ́т).

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

удзе́льны ​1, ‑ая, ‑ае.

Які мае непасрэдныя адносіны, дачыненне да чаго‑н.

удзе́льны ​2, ‑ая, ‑ае.

Гіст. Які мае адносіны да феадальнага уладання — удзела ​2. Удзельнае княства.

удзе́льны ​3, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які мае адносіны да вымярэння вагі, аб’ёму, уласцівасцей рэчыва, якой‑н. з’явы ў адносінах да чаго‑н., а таксама да адзінкі іх вымярэння. Удзельная цеплаёмістасць.

•••

Удзельная вага гл. вага.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Веса́ ’вага’ (драг., КЭС) < з рус. весы́ ’вага’ < весить (Фасмер, 1, 303).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

со́ценны

1. сущ., уст. со́тенный;

2. прил.: ~нная вага́ со́тенные весы́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)