піво́невы, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да півоні. Півоневы пах.

2. у знач. наз. піво́невыя, ‑ых. Сямейства травяністых ці кустовых раслін, да якога адносіцца півоня.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

брызглі́навы, ‑ая, ‑ае.

1. Які адносіцца да брызгліны. Брызглінавы куст.

2. у знач. наз. брызглі́навыя, ‑ых. Сямейства двухдольных раздзельнапялёсткавых раслін, да якога адносяцца розныя віды брызглін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бяссме́ртнік, ‑у, м., зб.

Назва рада травяністых раслін з сухімі кветкамі, якія не вянуць; імартэль, сухацвет. Пад акном разросся куст бэзу, дацвіталі вяргіні і бяссмертнікі. Сабаленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лі́сце, ‑я і лісцё, ‑я, н., зб.

Лісты раслін. Ападала лісце з ліп, бяроз і клёнаў. Чарнышэвіч. Ледзь-ледзь варушыцца лісцё, спачываючы ад дзённай спёкі. Брыль.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аднадо́льны, ‑ая, ‑ае.

Які мае семя з адной семядолі. Аднадольныя расліны. // у знач. наз. аднадо́льныя, ‑ых. Назва класа такіх раслін. Вядома каля 30 тысяч відаў аднадольных.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

складанакве́тны, ‑ая, ‑ае.

1. З кветкамі, сабранымі ў суквецце, падобнае на адну кветку.

2. у знач. наз. складанакве́тныя, ‑ых. Сямейства двухдольных травяністых раслін з такімі кветкамі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

флаэ́ма, ‑ы, ж.

Спец. Тканка вышэйшых раслін, якая служыць для падачы арганічных рэчываў, што сінтэзуюцца галоўным чынам у лістах; тое, што і луб (у 1 знач.).

[Ад грэч. phloios — кара, лыка.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эпідэ́рміс, ‑а, м.

Спец.

1. Знешні, паверхневы слой скуры жывёл і чалавека, які складаецца з эпітэлію.

2. Покрыўная тканка лісця, сцябла, кораня і іншых органаў раслін.

[Ад грэч. epi — на, над і dérma — скура.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

родово́й​I

1. радавы́;

родово́й быт радавы́ быт;

родово́е о́бщество радаво́е грама́дства;

родово́е поме́стье радавы́ маёнтак;

2. радавы́;

родовы́е и видовы́е назва́ния расте́ний радавы́я і відавы́я на́звы раслі́н.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кара́, -ы́, ж.

1. Паверхневая частка ствала, галін і кораня дрэвавых раслін.

К. бярозы.

2. чаго або якая. Верхні цвёрды слой на чым-н.

Ледзяная к.

○

Зямная кара — верхняя цвёрдая абалонка Зямлі.

Кара вялікіх паўшар’яў галаўнога мозга; кара галаўнога мозга — паверхневы слой галаўнога мозга ў вышэйшых пазваночных і чалавека.

|| прым. каравы́, -а́я, -о́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)