абсвіста́ць, -ві́шчу, -ві́шчаш, -ві́шча; -вішчы́; -віста́ны; зак., каго-што.

Свістам выказаць каму-н. сваё неадабрэнне, асуджэнне.

А. артыста.

|| незак. абсві́стваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ціпу́н, -а́, м.

Хвароба птушак — храсткаваты нараст на канцы языка.

◊

Ціпун на язык каму — нядобрае пажаданне таму, хто сказаў што-н. непажаданае, непрыемнае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

шанцава́ць, -цу́е; безас., незак., каму ў чым.

Пра ўдачу ў чым-н.

Яму шанцуе ў жыцці.

|| зак. пашанцава́ць, -цу́е.

|| наз. шанцава́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

задуры́ць сов., разг. заморо́чить, задури́ть; сбить с то́лку;

◊ з. галаву́ — (каму) заморо́чить го́лову (кому)

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пазыча́ць несов.

1. (каму) одолжа́ть, ссужа́ть (кого);

2. (брать взаймы, в долг) занима́ть; заи́мствовать

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

паспрыя́ць (каму, чаму) сов.

1. поспосо́бствовать, поблагоприя́тствоватъ;

2. благоскло́нно (доброжела́тельно) отнести́сь (к кому, чему)

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

перашкаджа́ць (каму, чаму) несов. меша́ть, затрудня́ть (что); препя́тствовать (кому, чему, в чём); см. перашко́дзіць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вслед

1. нареч. усле́д, сле́дам;

идти́ вслед ісці́ ўслед (сле́дам);

2. предлог с дат. усле́д (каму, чаму); (вдогонку) наўздаго́н (каму, чаму);

смотре́ть вслед по́езду глядзе́ць усле́д по́езду.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Ле́ктар ’той, хто чытае лекцыі’, ст.-бел. лекторъ (з XVII ст.) запазычана са ст.-польск. lektor ’асоба, якая каму-небудзь голасна чытае’, ’прафесар’. Да лац. lēctor ’той, хто чытае’ < legere ’чытаць’ (Слаўскі, 4, 136; Булыка, Лекс. запазыч., 159). Гл. яшчэ лекцыя.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Справу́нкі, адз. л. справу́нак ‘заняткі, справы’, ‘рэч, якую хто-небудзь каму-небудзь справіў, купіў’ (ТСБМ, Нас., Сцяшк., Касп., Варл., Барад., Жд. 2), ‘пакупка’ (беласт., Сл. ПЗБ, Нар. Гом.). З польск. sprawunek ‘тс’, на што ўказвае суф. ‑унак; гл. Гіст. лекс., 260.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)