Кпіць ’насміхацца’ (ТСБМ, Нас., Шат., Касп., Мядзв., Гарэц., Мал., Грыг., Яруш., КЭС, лаг., Бяльк., Сержп. Грам., Булг.). Укр. кпити ’тс’. Запазычанне з польск. kpić, якое да kiep (Слаўскі, 3, 41).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

звя́зка ж.

1. свя́зка;

2. спец. сча́лка;

3. анат. свя́зка;

4. грам. свя́зка;

○ галасавы́я ~кі — голосовы́е свя́зки

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

злу́чаны

1. в разн. знач. соединённый; сращённый;

2. случённый, спа́ренный;

1-2 см. злучы́ць;

3. грам. сочинённый

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

знамяна́льны

1. знамена́тельный; примеча́тельный;

~ная падзе́я — знамена́тельное собы́тие;

2. грам. знамена́тельный;

~ныя часці́ны мо́вы — знамена́тельные ча́сти ре́чи

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кірава́нне ср.

1. управле́ние;

2. руково́дство;

3. правле́ние;

1-3 см. кірава́ць 1-3;

4. грам. управле́ние

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

неазнача́льны

1. неопредели́мый;

2. грам., мат. неопределённый;

~ная фо́рма дзеясло́ва — неопределённая фо́рма глаго́ла;

~нае ўраўне́нне — неопределённое уравне́ние

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

скло́н, -ну м., грам. паде́ж;

ро́дны с. — роди́тельный паде́ж;

клі́чны с. — зва́тельный паде́ж;

уско́сныя ~ны — ко́свенные падежи́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Вусе́ль ’вусач’ (брагін., Шатал.). Ад вус, да словаўтварэння параўн. чубе́ль ’чубаты чалавек’, гарбе́ль ’гарбаты чалавек’ і пад., якія абазначаюць «асобу паводле адмоўнай прыкметы» (Сцяцко, Словаўтв., 244; Грам. бел. мовы, 1, 120).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ро́залка ’паглыбленне (равок) паміж загонамі пры ворыве ў роскідку’ (слуц., Лекс. і грам., 15). З ро́звалка, якое з раз- і валі́ць (гл.). Семантычна ро́звалка — тое ж, што і ро́скідка (гл. роскід).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Капані́чыць ’матычыць’ (Некр., Янк. 1, Мат. Гом.; бялын., Янк. Мат.; кіраў., стаўбц., Нар. лекс.). Ад назоўніка капані́ца ’матыга’ (ТСБМ, ТС, Сцяшк., Бяльк., Сержп. Грам.; стол., Крыв. — Вяр.; жлоб., Шатал.). Да капаць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)