судзі́масць, ‑і, ж.
Судовы прыгавор за крымінальнае злачынства, а таксама прававы вынік асуджэння. Зняць судзімасць. Мець дзве судзімасці.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
канфірмава́ць, ‑мую, ‑муеш, ‑муе; зак. і незак., што.
1. Зацвердзіць (зацвярджаць) пастанову, судовы прыгавор і пад.
2. Справіць (спраўляць) абрад канфірмацыі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
сфабрыкава́ць, ‑кую, ‑куеш, ‑куе; зак., што.
Падрабіць што‑н. Сфабрыкаваць дакументы. // перан. Арганізаваць, стварыць што‑н. заганнае, нядобрае, ганебнае. Сфабрыкаваць судовы працэс.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
адка́зчык, -а, мн. -і, -аў, м.
1. Асоба, якой прад’яўлены судовы іск.
Удзел у справе істца і адказчыка.
2. Той, хто нясе адказнасць, адказвае за што-н. (разм.).
Брыгадзір за ўсё а.
|| ж. адка́зчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
вярхо́ўны, ‑ая, ‑ае.
Галоўны. Вярхоўны галоўнакамандуючы. Вярхоўны заканадаўчы орган.
•••
Вярхоўны Савет БССР — найвышэйшы заканадаўчы орган дзяржаўнай улады БССР.
Вярхоўны Суд БССР — найвышэйшы судовы орган БССР.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
исполни́тель выкана́ўца, -цы м.;
исполни́тель ро́ли выкана́ўца ро́лі;
суде́бный исполни́тель судо́вы выкана́ўца;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Віж 1 ’шпіён, чалавек, які імкнецца непрыкметна выведаць, высачыць пра другіх’ (Янк. I, Жд., 2, КТС), ст.-бел. вижь ’судовы прыстаў, судовы выканаўца, які меў абавязак дастаўляць у суд адказны бок, абвінавачаных і рабіць агляды і дазнанні’ (Гарб.), укр. віж ’камісар, судовы прыстаў (у старых судах)’, польск. widz ’сведка’, ст.-польск. widz ’віж’. Да прасл. vidjь ’той, хто бачыць’ < viděti.
Віж 2 ’глядзі’ (Нас.), рус. вижь ’вось, вось жа, глядзі’, вишь ’тс’, ст.-рус. вижь, ст.-слав. виждь, чэш. viz, макед. види ’тс’ і г. д. Прасл. vidjь.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
адка́зчык, ‑а, м.
1. Асоба, якой прад’яўлены судовы іск. Справа ў судзе разглядаецца пры ўдзеле істца і адказчыка.
2. Разм. Той, хто нясе адказнасць, адказвае за што‑н.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Саквіста́тар старое ’судовы выканаўца’ (Сл. ПЗБ, Скарбы). З польск. sekwestrator ’тс’. Апошняе з лац. seqwestrator ’тс’ (Дарашэўскі, 8, 128).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
разбо́р, -у, м.
1. гл. разабраць.
2. Адбор, выбар (разм.).
Высякалі лес без разбору.
Крытыкаваць ты крытыкуй, але з разборам.
3. Разгляд судовай справы.
Судовы р.
◊
На (пад) шапачны разбор; на разбор шапак (паспець, з’явіцца, прыйсці; разм.) — пад канец, калі ўсе разыходзяцца, усё скончылася.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)