сло́ены, ‑ая, ‑ае.

Зроблены ў выглядзе накладзеных адзін на другі слаёў, слаямі. Слоенае цеста. // Прыгатаваны з такога цеста. Слоены пірог.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Раго́йш, раго́йж ’пірог-скавароднік’ (ЛА, 4; Сл. ПЗБ). З літоўскага ragaĩšis ’хлеб, пірог, выпечаныя з пшанічнай ці ячневай мукі грубага змолу’ (Лаўчутэ, Балтизмы, 49).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

зарумя́ніць, ‑ню, ‑ніш, ‑ніць; зак., каго-што.

Зрабіць румяным; выклікаць румянец. Мароз зарумяніў твар. // Запячы да з’яўлення румянай скарынкі; падрумяніць. Зарумяніць пірог.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

карава́йніца, ‑ы, ж.

Разм. Жанчына, якая прымае ўдзел у выпечцы і дзяльбе каравая на вяселлі. Каравайніцы ўнеслі наручніках вялізны, як рэшата, пірог. Вітка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Кныч ’пірог’ (Шн.). Гл. кныйіз.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Крапу́шка ’пірог’ (Мат. Гом.). Гл. крапаць 2.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Піраі́ ’кукла лёну’ (ЛА, 4). Да пірог 2 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Кліпа́нік ’пірог з начынкай’ (Мат. Гом.). Магчыма, да кліпаць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Кляпа́нік ’пірог з начынкай’. Параўн. кляпай (гл.). Да кляпаць 3 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ко́мшыць ’прагна есці булку, пірог’ (Нар. лекс.), ’жаваць’ (Сл. паўн.-зах.). Гл. комсаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)