баразнава́ты, ‑ая, ‑ае.

Разм. Пакрыты барознамі, баразёнкамі. Баразнаватая паверхня.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фака́льны физ. фока́льный;

~ная адле́гласць — фока́льное расстоя́ние;

~ная паве́рхня — фока́льная пове́рхность

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

фока́льный физ. фака́льны;

фока́льное расстоя́ние фака́льная адле́гласць;

фока́льная пове́рхность фака́льная паве́рхня.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пло́скасць, -і, мн. -і, -ей, ж.

1. гл. плоскі.

2. У геаметрыі: паверхня, якая мае два вымярэнні.

Лінія на плоскасці.

3. Роўная, гладкая паверхня.

П. самалёта (крыло). Нахіленая п.

Каціцца па нахіленай плоскасці (перан.: пра паступовае маральнае падзенне).

4. перан. Галіна, сфера распаўсюджання чаго-н., пункт гледжання.

Разгледзець пытанне ў іншай плоскасці.

|| прым. пло́скасны, -ая, -ае (да 2 знач.).

Плоскасныя вымярэнні.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

брушы́нны, ‑ая, ‑ае.

Які мае дачыненне да брушыны. Брушынная паверхня.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

смаржо́к, -жка́, мн. -жкі́, -жко́ў, м.

Веснавы грыб на кароткай ножцы і з шапкай, паверхня якой маршчыністая, у звілістых складках.

|| прым. смаржко́вы, -ая, -ае (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

не́руш, -ы, Т -шшу, ж.

Што-н. некранутае (нявораная зямля, дзікі лес, грыбное месца і пад.); некранутая паверхня чаго-н.

Неаглядная н. тундры.

|| прым. не́рушны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

адва́льны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да адвалу. Адвальная паверхня плуга.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гіпербало́ід, ‑а, М ‑дзе, м.

Паверхня, якая ўтвараецца вярчэннем гіпербалы ​2.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зы́бкі, -ая, -ае.

1. Які можа зыбацца, гушкацца; гнуткі.

Зыбкае балота.

Зыбкая кладка.

2. Які знаходзіцца ў стане лёгкага руху, хістання.

Зыбкая паверхня возера.

|| наз. зы́бкасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)