Verbum

анлайнавы слоўнік

паве́рхня

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

	адз.	мн.
Н.	паве́рхня	паве́рхні
Р.	паве́рхні	паве́рхняў
Д.	паве́рхні	паве́рхням
В.	паве́рхню	паве́рхні
Т.	паве́рхняй паве́рхняю	паве́рхнямі
М.	паве́рхні	паве́рхнях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

паве́рхня, -і, ж.

1. Вонкавы бок чаго-н.

П. металу.

Слізгаць па паверхні чаго-н. (таксама перан.: не паглыбляцца ў сутнасць чаго-н., абмяжоўвацца знешнім бокам з’яў). Ляжаць на паверхні (перан.: пра што-н. яснае, відавочнае).

2. У матэматыцы: мяжа, якая аддзяляе геаметрычнае цела ад знешняй прасторы або іншага цела.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

паве́рхня ж., в разн. знач. пове́рхность;

п. ша́ра — пове́рхность ша́ра;

п. вярчэ́ння — мат. пове́рхность враще́ния;

п. нагрэ́ву — тех. пове́рхность нагре́ва;

нясу́чая п. — ав. несу́щая пове́рхность;

◊ ко́ўзацца па ~ні — скользи́ть по пове́рхности

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

паве́рхня, ‑і, ж.

1. Вонкавы бок (звычайна верхні) чаго‑н. Паверхня металу. Паверхня кары галаўнога мозга. □ Вячэрняе сонца свяціла ў пакой, і на паліраванай паверхні стала засталася чорная бліскучая палоска. Шыцік. // Верхні пласт, слой чаго‑н. Паверхня вады. Паверхня снегу. □ [Дождж] ласкава барабаніў па парусіне, шамацеў па паверхні ракі. Шамякін. // Сукупнасць гор, нізін; рэльеф. Раўнінная паверхня. Паверхня Беларусі. □ Паверхня Марса фатаграфавалася ў праменях рознага колеру. «Беларусь».