фісгармо́нія, ‑і, ж.

Клавішны духавы музычны інструмент, які гучыць падобна да аргана. Дзівосна іграла [бабуля] на фісгармоніі розныя песні і розныя му зычныя творы выдатных кампазітараў. Дубоўка.

[Ням. Fisharmonium.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

выбухны́

1. взры́вчатый;

~на́я ка́мера — взры́вчатая ка́мера;

2. лингв. взрывно́й;

~ны́я зы́чныя — взрывны́е согла́сные

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

шыпя́чы лингв.

1. прил. шипя́щий;

~чыя зы́чныя — шипя́щие согла́сные;

2. в знач. сущ. шипя́щий

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

язы́чный анат., лингв. язы́чны;

язы́чные мы́шцы анат. язы́чныя мы́шцы;

язы́чные согла́сные лингв. язы́чныя зы́чныя.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

паднябе́нны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да паднябення. Паднябенная косць.

2. У мовазнаўстве — такі, пры вымаўленні якога язык датыкаецца да паднябення (пра гукі мовы). Паднябенныя зычныя.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лабія́льны, ‑ая, ‑ае.

Спец.

1. Утвораны з удзелам губ; губны. Лабіяльныя зычныя «б», «п».

2. Падобны губе, губам; які нагадвае сабой губы. Лабіяльныя органы пачуццяў у насякомых.

[Ад лац. labialis — губны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

суадно́сіны, ‑сін; адз. няма.

Узаемныя адносіны; узаемная сувязь, залежнасць розных велічынь, прадметаў, з’яў. Суадносіны сіл. □ Усе зычныя знаходзяцца ў пэўных суадносінах, утвараючы сістэму зычных беларускай мовы. Юргелевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

язычко́вый в разн. знач. язычко́вы;

язычко́вые музыка́льные инструме́нты язычко́выя музы́чныя інструме́нты;

язычко́вые согла́сные язычко́выя зы́чныя.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

падво́іцца, ‑двоіцца; зак.

1. Павялічыцца ўдвая. Вытворчасць прадуктаў падвоілася.

2. перан. Павялічыцца, зрабіцца значна мацнейшым, большым. У Леапольда Гушкі падвоілася стараннасць, цягавітасць, сіла. Чорны.

3. Стаць, зрабіцца двайным. Зычныя падвоіліся.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зацвярдзе́лы, ‑ая, ‑ае.

1. Які стаў цвёрдым, каляным. На страсе ў хляве зацвярдзелымі грудкамі зелянее мох. Скрыган.

2. Які вымаўляецца заўсёды цвёрда (пра гукі беларускай мовы дж, ж, р, ц, ч, ш). Зацвярдзелыя зычныя.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)