змеяня́ і змеянё, ‑няці; мн. ‑няты, ‑нят; н.

Дзіцяня змяі; маладая змяя.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

уда́ў, удава, м.

Вялікая драпежная неядавітая змяя, якая водзіцца пераважна ў тропіках.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шчытамо́рднік, ‑а, м.

Ядавітая змяя сямейства грымучых з буйнымі шчыткамі па галаве.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

анако́нда, -ы, ДМ -ндзе, мн. -ы, -аў, ж.

Самая вялікая змяя сямейства ўдававых, якая жыве ў трапічных лясах, па берагах рэк, азёр Паўднёвай Амерыкі.

|| прым. анако́ндавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

шыпу́чы, -ая, -ае.

1. Які ўтварае шыпенне.

Шыпучая змяя.

2. Які пеніцца і злёгку шыпіць ад выдзялення вуглякіслага газу (пра напіткі).

Шыпучыя віны (штучна газіраваныя).

|| наз. шыпу́часць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

піто́н, ‑а, м.

Вялікая неядавітая змяя сямейства ўдаваў, якая жыве пераважна ў джунглях.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

жаўтабру́х, ‑а, м.

Вялікая змяя сямейства вужоў, якая водзіцца на поўдні; жаўтабрухі полаз.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гі́дра, -ы, мн. -ы, -аў, ж.

1. У старажытнагрэчаскай міфалогіі: шматгаловая змяя, у якой замест адсечаных галоў вырасталі новыя.

2. Дробная бесхрыбетная кішэчнаполасцевая жывёліна, прэснаводны паліп са шчупальцамі вакол рота.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

э́фа, ‑ы, ж.

Ядавітая змяя сямейства гадзюк, якая водзіцца ў Афрыцы і ў Азіі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сляпу́н, слепуна, м.

Трапічная чэрвепадобная змяя з маленькімі недаразвітымі вачамі, якая водзіцца ў верхніх слаях, глебы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)