барво́ва-залаты́

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. барво́ва-залаты́ барво́ва-залата́я барво́ва-залато́е барво́ва-залаты́я
Р. барво́ва-залато́га барво́ва-залато́й
барво́ва-залато́е		 барво́ва-залато́га барво́ва-залаты́х
Д. барво́ва-залато́му барво́ва-залато́й барво́ва-залато́му барво́ва-залаты́м
В. барво́ва-залаты́ (неадуш.)
барво́ва-залато́га (адуш.)		 барво́ва-залату́ю барво́ва-залато́е барво́ва-залаты́я (неадуш.)
барво́ва-залаты́х (адуш.)
Т. барво́ва-залаты́м барво́ва-залато́й
барво́ва-залато́ю		 барво́ва-залаты́м барво́ва-залаты́мі
М. барво́ва-залаты́м барво́ва-залато́й барво́ва-залаты́м барво́ва-залаты́х

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

агні́ста-залаты́

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. агні́ста-залаты́ агні́ста-залата́я агні́ста-залато́е агні́ста-залаты́я
Р. агні́ста-залато́га агні́ста-залато́й
агні́ста-залато́е		 агні́ста-залато́га агні́ста-залаты́х
Д. агні́ста-залато́му агні́ста-залато́й агні́ста-залато́му агні́ста-залаты́м
В. агні́ста-залаты́ (неадуш.)
агні́ста-залато́га (адуш.)		 агні́ста-залату́ю агні́ста-залато́е агні́ста-залаты́я (неадуш.)
агні́ста-залаты́х (адуш.)
Т. агні́ста-залаты́м агні́ста-залато́й
агні́ста-залато́ю		 агні́ста-залаты́м агні́ста-залаты́мі
М. агні́ста-залаты́м агні́ста-залато́й агні́ста-залаты́м агні́ста-залаты́х

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пісто́ль ​1, ‑я, м.

Залатая старадаўняя манета ў Іспаніі.

[Фр. pistole.]

пісто́ль ​2, ‑я, м. і пісто́ля, ‑і, ж.

Уст. Пісталет.

[Фр. pistole.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кука́рда, ‑ы, ДМ ‑дзе, ж.

Значок прынятага ўзору на форменнай шапцы. Блішчала залатая лётчыцкая кукарда на фуражцы. Хомчанка.

[Фр. cocarde.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кара́ліна, ‑ы, ж.

Адна паперка, зярніна караляў. У ліку багатых знаходак — залатая караліна і абломкі шкляных пасудзін блізкаўсходняга паходжання. «Помнікі».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

імперыя́л, ‑а, м.

Руская залатая манета (з 1775 г. вартасцю 10 рублёў, а пасля 1897 г. да рэвалюцыі — 15 рублёў).

[Ад лац. imperialis — імператарскі.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паўімперыя́л, ‑а, м.

Залатая манета ў дарэвалюцыйнай Расіі, роўная палавіне імперыяла (вартасцю 5 рублёў, а пасля 1897 г. — 7 рублёў 50 капеек).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мане́та, -ы, ДМ -не́це, мн. -ы, -не́т, ж., таксама зб.

Металічны грашовы знак.

Залатая м.

◊

Адплаціць (плаціць) той жа манетай — адказаць тым жа, такімі ж адносінамі.

Прыняць за чыстую манету — палічыць праўдай, успрыняць усур’ёз.

|| прым. мане́тны, -ая, -ае.

○

Манетны двор — прадпрыемства, якое вырабляе металічныя грошы, медалі і пад.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

флары́н, ‑а, м.

1. Старадаўняя фларэнтыйская залатая або сярэбраная манета, прынятая пазней за ўзор у многіх еўрапейскіх краінах.

2. Сучасная грашовая адзінка Нідэрландаў; гульдэн.

[Іт. florino.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гу́льдэн, ‑а, м.

1. Грашовая адзінка Нідэрландаў, роўная 100 цэнтам.

2. Залатая, а пасля сярэбраная манета ў радзе краін Цэнтральнай Еўропы ў 14–19 стст.

[Ням. Gulden.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)