вулкані́т, ‑у, М ‑ніце, м.

Горная парода вулканічнага паходжання.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пе́мза, ‑ы, ж.

Лёгкая порыстая горная парода вулканічнага паходжання.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эдэльве́йс, -а і -у, мн. -ы, -аў, м.

1. -у. Горная травяністая расліна, суквецце якой падобна на белую зорку.

2. -а. Кветка гэтай расліны.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кабарга́, -і́, ДМ -рзе́, мн. -і́, -ро́г, ж.

Горная бязрогая жывёліна сямейства аленевых з мускуснай залозай на жываце (у самцоў).

|| прым. кабарго́вы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

абсідыя́н, ‑у, м.

Вулканічная горная парода ў выглядзе цёмнага шкла.

[Лац. obsidianus (lapis).]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

краж м.

1. (горная цепь) кряж;

2. см. кало́да I 1

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

змеяві́к, змеевіка́, мн. змеевікі́, змеевіко́ў, м.

1. Спіралепадобная трубка ў цеплаабменных апаратах.

2. Горная парода зялёнага колеру з рознымі адценнямі.

Высакародны з.

|| прым. змеевіко́вы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

серпанці́н, -у, м.

1. Скрутак доўгай вузкай стужкі з каляровай паперы (выкарыстоўваецца на балях, карнавалах і пад.).

2. перан. Звілістая горная дарога.

|| прым. серпанці́нны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вапня́к, ‑у, м.

Асадкавая горная парода, якая мае ў сабе вапну.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трог, ‑а, м.

Спец. Горная даліна карытападобнай формы, утвораная дзейнасцю леднікоў.

[Ням. Trog — карыта.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)