навыбіва́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., чаго.

Выбіць у вялікай колькасці. Навыбіваць кліноў. Навыбіваць медалёў. Навыбіваць чэкаў. Навыбіваць калдобін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́хвастаць, ‑хвашчу, ‑хвашчаш, ‑хвашча; зак., каго.

Разм. Набіць, пакараць розгамі, пугай, дзягай; адлупцаваць, адхвастаць. // Хвошчучы, выбіць. Выхвастаць вочы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́хлестать сов., прост.

1. (хлеща чем-л., удалить, выбить) вы́біць, мног. павыбіва́ць;

вы́хлестать ковёр вы́біць дыва́н;

2. (отхлестать) вы́хвастаць; вы́сцебаць;

3. (выпить) груб. вы́жлукціць; вы́хлебтаць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дур, ‑у, м.

Разм.

1. Бесталковыя ўчынкі, капрызы. — Дараваць сабе не магу, нашто я тады чытала табе свой верш. Ну, але ты глядзі на гэта, як на дзіцячую забаўку — проста дурная была. Цяпер дур гэты ў мяне прайшоў. Колас.

2. Зацямненне свядомасці, адурэнне. Дур найшоў на чалавека.

•••

Выбіць дур з галавы гл. выбіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гле́ба, -ы, мн. -ы, глеб, ж.

1. Верхні слой зямной кары.

Гліністая г.

2. перан. Аснова, апора.

Падрыхтаваць глебу для перагавораў.

◊

Выбіць глебу з-пад чыіх ног — прымусіць пераканацца ў беспадстаўнасці чаго-н.; пазбавіць упэўненасці ў чым-н.

|| прым. гле́бавы, -ая, -ае (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вы́клепаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае і ‑плю, ‑плеш, ‑пле; зак., што.

1. Выбіць заклёпкі.

2. Клеплючы, зрабіць што‑н. танчэйшым, вастрэйшым. Выклепаць касу.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прастрэ́ліць, ‑лю, ‑ліш, ‑ліць; зак., каго-што.

Страляючы, прабіць наскрозь. — Другому [дыверсанту] пагранічнік прастрэліў руку, каб выбіць зброю, бо ён забіў бы Моначы. Прокша.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́трапаць, ‑плю, ‑плеш, ‑пле; заг. вытрапі; зак., што.

1. Ачысціць ад кастрыцы трапаннем. Вытрапаць лён.

2. Разм. Выбіць, вытрасці што‑н. Вытрапаць посцілку.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́таўчы, ‑таўку, ‑таўчаш, ‑таўча; зак., што.

Разм.

1. Здратаваць, вытаптаць. [Жанчына:] — А як жа ж агарод? Там жа свінні націнне вытаўкуць. Мележ.

2. Выбіць. Вытаўчы шыбу.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́хлестнуть сов., однокр. прост.

1. (хлестнув чем-л., удалить, выбить) вы́біць;

2. (выплеснуть) вы́плюхнуць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)